بررسی اثرات شاک ویو رادیال بر اسپاستیسته بیماران مبتلا به سکته مغزی: یک مطالعه بالینی و اولتراسونوگرافی

بررسی اثرات یک جلسه درمان با شاک ویو برروی عضلات پلانتار فلکسور بر اسپاستیسته، معماری عضله، و راه رفتن بیماران مبتلا به سکته مغزی..
این مطالعه نیمه تجربی، تک گروهی و با اندازه گیری مکرر انجام شد. با استفاده از شیوه نمونه گیری آسان و در دسترس، در مجموع 17 بیمار مبتلا به سکته مغزی، 2000 شات شاک ویو برروی عضلات پلانتار فلکسور سمت مبتلا در یک جلسه اعمال شد. معیارهای ارزیابی شامل مقیاس اصلاح شده اصلاح شده اشورث (MMAS) اندازه گیری محیط ساق پا و پارمترهای معماری (زاویه پنیشن، طول فاسیکل، و ضخامت عضله) سر داخلی عضله گاستروکنمیوس یه صورت 2 طرفه، تست Timed UP and Go (TUG)، Visual Analog Scale (VAS) گزارش شده توسط بیمار از شدت اسپاستیسیته، دامنه حرکتی پسیو مچ پا (pROM) بودند. تمام معیارها در 2 زمان قبل و 30 دقیقه بعد از مداخله اندازه گیری می شدند. معیارهای مربوط به معماری عضله و محیط ساق بلافاصله بعد از مداخله نیز اندازه گیری می شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ورژن 18 انجام شد. بررسی اثرات مداخله در زمان با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر (آنواه) انجام شد.
آزمون آماری ویل کوکسان نشانگر بهبود معنادار MMAS بود. با استفاده از آزمون تی- زوجی بهبود معنادار معیار های pROM، VAS، TUG نیز مشخص گردید. آنواه نشان دهنده تعامل معنادار زمان*سمت برای زاویه پنیشن و محیط ساق بود. آنواه همچنین اثر معنا دار زمان برای محیط ساق را نشان داد. آزمون های تعقیبی مقایسه زوجی نشانگر تفاوت معنادار محیط ساق میان قبل و 30 دقیقه بعد از مداخله بود. هیچ تغییر معناداری با استفاده از آنواه برای طول فاسیکل و ضخامت عضله مشخص نشد. آزمون همبستگی اسپیرمن همبستگی مثبت معنادار میان تغییرات دامنه حرکتی پسیو مچ پا و بهبود طول فاسیکل را مشخص کرد.
اعمال یک جلسه شاک ویو برروی عضلات پلانتار فلکسور اسپاستیک می تواند معیارهای بالینی اسپاستیسته عضلانی و عملکرد عضلانی را بهبود بخشد. به منظور درک بهتر مکانیسم های زیربنایی اثرات ضد اسپاستیسته شاک ویو به مطالعات بیشتری نیاز می باشد.