آیا اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی در ناحیه کمری-لگنی زنان یائسه استئوپروتیک، بر فعالیت نورون های حرکتی عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس موثر است؟ با تاکید بر بررسی تغییر منحنی فراخوانی رفلکس H

اعمال میدان های الکترومغناطیسی پالسی (Pulsed electromagnetic fields، PEMFs) در زنان استیوپروتیک اولیه در افزایش بیومارکرهای سنتز استخوان و کاهش دامنه و سرعت نوسانات مرکز فشار موثر بوده است. در مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش احتمالی این میدان ها بر پاسخ های عصبی-عضلانی، اثر آنی اعمال میدان الکترومغناطیسی پالسی در ناحیه کمری-لگنی بر منحنی فراخوانی رفلکس H عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در زنان یائسه استئوپروتیک بررسی شد.
برای بررسی اثر آنی اعمالPEMF ، 22 زن یائسه ی استئوپروتیک (48-65 سال) داوطلبانه در مطالعه وارد شدند و به صورت تصادفی در دو جلسه اعمال PEMF و پلاسبو (دستگاه مگنت خاموش) شرکت کردند. میدان الکترومغناطیس پالسی با فرکانس 30هرتز، شدت 40گوس و مدت 45 دقیقه در ناحیه کمری-لگنی) اعمال شد. جهت از بین رفتن اثر احتمالی یک جلسه اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی، بین جلسات پلاسبو و اعمال میدان مغناطیسی، یک هفته فاصله در نظر گرفته شد. قبل و بعد از جلسات، منحنی فراخوانی رفلکس H عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس ثبت شد و دامنه، شدت تحریک و زمان تاخیر مربوط به پاسخ H ابتدایی، حداکثر و انتهایی تعیین شد.
بعد از اعمال 45 دقیقه PEMF، میانگین شدت تحریک لازم جهت ظهور H ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 48/0 و 55/0 میلی آمپر کاهش پیدا کرد (5/0P<). میانگین تاخیر مربوط به ظهور H ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 01/2 و 67/1 میلی ثانیه کاهش پیدا کرد (5/0P<). میانگین دامنه ی قله به قله مربوط به H ماکزیمم نیز در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در مقایسه با جلسه پلاسبو افزایش پیدا کرد (5/0P<).
بلافاصله پس از اعمال PEMF تسهیل در پاسخ رفلکس H دو عضله تند و کند انقباض سولئوس و گاستروکنمیوس مشاهده شد. در هر دو عضله بعد از اعمال میدان الکترومغناطیس پالس، با کاهش شدت تحریک متناظر با پاسخ آستانه و پاسخ حداکثر و هم چنین کاهش در زمان تاخیر مربوط به ظهور H، منحنی های فراخوانی دو عضله به سمت چپ جابه جا شد که می تواند نشانگر تسهیل فعالیت نورون های حرکتی آلفا در سطح نخاع باشد