اثر بربرین بر بقای سلول های سرطانی خون محیطی بیماران مبتلابه لوسمی لنفوئیدی مزمن در In vitro

لوسمی لنفوئیدیمزمن (Chronic lymphocytic leukemia، CLL) یکی از شایع ترین بدخیمی های لنفوئیدی در کشورهای غربی است. به طور عموم افراد مسن از طریق تجمع و تکثیر لنفوسیت هایB که دارای مارکرهایCD19+، CD20+،CD5+وCD23+ هستند، درگیر می کند. بربرین ازجمله ترکیبات طبیعی با ساختار ایزوکویئلون آلکالویید است که دارای توانایی بالقوه ضد سرطانی می باشد. در شرایط آزمایشگاهی بربرین در رده های سلول های سرطانی باعث کاهش بقا و افزایش میزان آپوپتوز در سلول های سرطانی می شود. در این مطالعه به بررسی اثر بربرین بر میزان بقا و آپوپتوز در سلول های تک هسته ای خون محیطی(Peripheral Blood Mononuclear Cell، PBMC)بیمارانCLL و افراد نرمال در حضور یا عدم حضور و هم چنین مقایسه با داروی فلودارابین در هر دو گروه پرداخته شد.
سلول های تک هسته ای خون محیطی 12 بیمارCLL و 6 فرد سالم را با استفاده از تکنیک فایکول جدا کرده و سلول هایPBMC در پلیت های 96 خانه ای با محیط کشت RPMI1640 به همراه AB+serum با دوزهای 5 تا 200 میکرومولار بربرین و غلظت 1 میکرومولار از فلودارابین کشت داده شدند. میزان بقا و میان آپوپتوز این سلول ها را با استفاده از تکنیکMTT و Annexin V/7AAD (فلوسایتومتری) مورد سنجش قرار گرفت.
نتایج به دست آمده بیانگر کاهش میزان بقا در PBMC های بیمارانCLL مجاور شده با بربرین با 05/0P<نسبت به سلول های بیمارانی که با این دارو مجاور نشده است. مقایسه میزان بقایPBMC بیمارانCLL مجاور شده با بربرین و فلودارابین تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P>). مقایسه میزان بقایPBMC افراد سالم مجاور شده با بربرین نسبت به سلول های مجاور نشده تفاوت معناداری را نشان نمی دهد(05/0P>). افزایش میزان آپوپتوز در PBMC بیمارانCLL که در مجاور بربرین بوده است، نسبت به سلول هایی که در مجاورت دارو نبوده است (05/0P<) در حالی که این اثر را در PBMC افراد سالم مشاهده نشده است (05/0P>).
بربرین موجب کاهش بقا و افزایش آپوپتوز سلول هایPBMC بیمارانCLL شد. این اثر در PBMC افراد سالم مشاهده نشد.از طرفی عدم وجود تفاوت معنی دار بین اثر فلودارابین بعنوان داروی استاندارد و بربرین، نشان می دهد که بربرین می تواند یک کاندیدای مناسب با عوارض کم تر نسبت به فلودارابین برای تحقیقات بالینی معرفی گردد