نقش گیرنده های محیطی گلیسین در اخذ غذای وابسته به گیرنده های کانابینوئیدی

گیرنده های محیطی کانابینوئید و گلیسین در کنترل اخذ غذا نقش دارند. در این بررسی تداخل احتمالی این دو گیرنده در اخذ غذا بررسی شد.
این تحقیق تجربی بر روی چهل سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. در مرحله اول، اثر تجویز همزمان گلیسین (mg/kg 100) و آراشیدونیل-2- کلراتیل آمید )ACEA) آگونیست گیرنده هایCB1 (mg/kg 1) ، در مرحله دوم اثر پیش تزریق استریکنین هیدروکلرید ( آنتاگونیست رقابتی گیرنده های پس سیناپسی گلیسین) با دوز 01/0 بر اخذ غذای ناشی از ACEA ، در مرحله سوم اثر پیش تزریق 281AM (آنتا گونیست گیرنده های CB1) با دوز mg/kg 5/0 بر رفتار تغذیه ای ناشی از گلیسین بررسی شد و نهایتا در مرحله چهارم اثر متقابل 281AM و استریکنین هیدروکلرید مورد ارزیابی قرار گرفت.
در مرحله اول، تزریق داخل صفاقی گلیسین اخذ غذا را به طور معنی دار افزایش داد. همچنین متعاقب تجویز افزایش معنی دار اخذ غذا حاصل شد (0/05>p). تجویز همزمان گلیسین و ACEA نسبت به تجویز هر کدام به تنهایی، اثر معنی داری بر اخذ غذا نداشت (0/05p).

نتیجه گیری

تاکنون اثر گیرنده های کانابینوئید CB1 بر رفتار تغذیه ای ناشی از گلیسین بررسی نشده است. در بررسی حاضر با وجود برخی اثرات هم افزایی، به نظر می رسد گلیسین و کانابینوئیدها هر کدام از مسیرهای عصبی جداگانه اشتها را افزایش می دهند.