نقش انسانیت زدایی در بروز همسرآزاری از دیدگاه زنان قربانی خشونت خانگی: یک پژوهش کیفی

انسانیت زدایی، انکار انسان بودن یک فرد است و یکی از ارکان اساسی بروز خشونت های بین فردی و بین گروهی در مطالعات پیشین شناخته شده است. نقش انسانیت زدایی در خشونت علیه زنان در مطالعات پیشین محدود به خشونت جنسی و خارج از بافت روابط صمیمی بود. بنابراین هدف مطالعه حاضر تعیین نقش انسانیت زدایی در بروز همسرآزاری است.
روش و مطالعه حاضر به روش کیفی از نوع نظریه زمینه ای انجام شد و مشارکت کنندگان در دو مرحله انتخاب شدند. در مرحله اول 120 زن به صورت در دسترس در مناطق مختلف شهر تهران در پارک ها، مساجد و غیره انتخاب شدند. از این افراد خواسته شد تا مقیاس تاکتیک های حل تعارض ) CTS2 ( را تکمیل نمایند. 60 زن از این 120 زن که نمره هر یک از خشونت های تجربه شده توسط آنها در مقیاس تاکتیک های حل تعارض) CTS2 ( بالاتر از صدک بیست و پنجم به دست آمد به صورت هدفمند انتخاب شدند. در مرحله دوم بین 60 نفر انتخاب شده، با استفاده از نمونه گیری نظری مصاحبه عمیق صورت گرفت. اطلاعات در این مطالعه با مصاحبه با 10 مشارکت کننده به اشباع نظری رسید. داده ها در این مطالعه با روش Strauss و Corbin تحلیل شد.
بر اساس تحلیل داده ها مشخص شد که انسانیت زدایی در مطالعه حاضر در قالب دو مقوله شی انگاری شامل زیرمقوله های بی ارزشی، بی اختیاری در عمل، توانایی درک پایین و بی احساسی و حیوان انگاری شامل زیرمقوله های توانایی درک پایین، تکانشگری و بی منطقی مشاهده می شود. همچنین در این مطالعه مشخص شد که در قالب پدیده مرکزی، زنان قربانی همسرآزاری انسانیت زدایی را عاملی برای بروز همسرآزاری میدانند.
بر اساس یافته های مطالعه حاضر زنان قربانی همسرآزاری، انسانیت زدایی در دو شکل شیانگارانه و حیوان انگارانه در بروز همسرآزاری نقش دارد. بر این اساس میتوان از روش های تعدیل کننده انسانیت زدایی برای کاهش میزان بروز همسرآزاری استفاده کرد.