بررسی اثر الاژیک اسید بر اختلالات حرکتی و حافظه ناشی از 6- هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی نر

بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می شود. استرس اکسیداتیو به عنوان یک عامل اصلی ایجاد این بیماری محسوب می شود که موجب مرگ نورون ها می شود. با توجه به خاصیت آنتی اکسیدانی الاژیک اسید، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر الاژیک اسید بر اختلالات حرکتی و شناختی در مدل حیوانی بیماری پارکینسون است. چهل سر موش صحرایی نر به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند. به منظور ایجاد مدل حیوانی پارکینسون موش ها، سم عصبی 6- هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) را با دوز 8 میکروگرم در 2 میکرولیتر سالین نرمال دارای 01/0 درصد اسید آسکوربیک را درون هسته میانی- قدامی (MFB) سمت چپ مغز دریافت کردند. گروه های درمان الاژیک اسید با دوزهای 10، 25 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم را به مدت 14 روز به صورت گاواژ داخل معدی دریافت کردند. یک روز بعد از آخرین گاواژ تست های حرکتی و حافظه از موش ها به عمل آمد. الاژیک اسید باعث بهبود اختلالات حرکتی و حافظه ناشی از پارکینسون بویژه در دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم شد. با توجه به یافته های حاضر در این پژوهش می توان پیشنهاد نمود که الاژیک اسید دارای اثر حفاظتی در برابر 6- هیدروکسی دوپامین در مدل تجربی بیماری پارکینسون است.