تاملی بر رهیافت تفهمی تفسیری در روش شناسی انسان شناختی

پژوهش های علوم اجتماعی به طور عام و تحقیقات انسان شناختی به طور خاص، به ویژه در نیم قرن اخیر و از منظر روش شناسی، مورد بحث هایی اساسی واقع گردیده اند. بسیاری از این مباحث را باید حول آنچه تحت عنوان چرخش تفسیری در علوم اجتماعی مطرح شد، مدنظر قرار داد؛ چرخش تفسیری، پیش از هر چیز، پرسش از فلسفه علوم اجتماعی و مشخصا روش شناسی آن بود. در نگاه جدید، بر رسالت روش شناختی علوم اجتماعی، نه برای تبیین علی واقعیت های اجتماعی شیء انگاشته شده، بلکه به منظور دستیابی به فهمی از زندگی مردم آنگونه که براساس ادراک ایشان بنا شده است، تاکید شد. انسان شناسی به عنوان یکی از رشته های ممتاز به لحاظ درگیری انسانی با اجتماعات فرهنگ محور، همواره از پیشبرندگان پیشتاز چنین نگاهی در پژوهش های خود بوده است. رهیافت تفهمی- تفسیری در روش شناسی انسانشناختی، مبتنیبر مبانی اندیشه ای ویژه و نیز شیوه های عملی انعطاف پذیری است که پژوهشگر را در جستجوی معنی، هدایت میکند. مقاله حاضر، تاملی بر این مبانی و شیوه هاست، تا اینکه در نهایت به راهنمایی، برای چگونگی فهم معنی، مختصاتیابی آن و بازنمایی ساخت فرهنگی یک اجتماع دست یابیم. یافته های پژوهش، یافته هایی در تشریح مردم نگاری تفسیری مبتنیبر روایتها به عنوان مسیری راهگشا در فهم معانی عملکردهای انسانی میباشند.