رابطه ی بین فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی پرستاران بالینی شاغل در بیمارستان شهید رجایی شیراز (تروما) در سال 1394

پرستاری یکی از مشاغل حساس جامعه است و پرستاران قسمت مهمی از زندگی خود را در ارتباط تنگاتنگ و نزدیک با افراد و بیماران می گذرانند. عملکرد شغلی بهینه ضامن سلامتی و بهبود بسیاری از بیماران و افراد جامعه است، لذا شناسایی عوامل موثر بر عملکرد پرستاران و سعی در ارتقا و بهبود این عوامل از اهمیت به سزایی برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین همبستگی فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی پرستاران بالینی انجام شده است.
مطالعه ی حاضر از نوع مطالعات همبستگی است که به روش مقطعی انجام شده و جامعه ی پژوهشی آن کلیه ی پرستاران بیمارستان شهید رجائی شهر شیراز می باشند. 150 نفر از پرستاران به روش سرشماری و بر اساس معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه ی مشخصات دموگرافیک، فرسودگی شغلی ماسلاچ و عملکرد شغلی پاتر سون استفاده گردید. روایی و پایایی (0/90) و (0/84) هر دو ابزار در مطالعات مشابه در کشور مورد تایید قرار گرفته بود. داده ها با نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه وتحلیل شدند.
یافته ها فراوانی و شدت فرسودگی شغلی را به ترتیب با میانگین 1/55±21/37، 0/29±22/3 و عملکرد شغلی پرستاران را با میانگین 7/15±45/86 نشان داد. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی پرستاران رابطه ی منفی و معنی داری وجود دارد (0/001≥P، 0/52- =r).
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بین فرسودگی شغلی و عملکرد شغلی پرستاران ارتباط معنی دار منفی و مستقیم وجود دارد و از آنجایی که فرسودگی شغلی بالا می تواند منجر به کاهش عملکرد شغلی شود، لذا توصیه می شود با تعدیل عوامل ایجادکننده فرسودگی شغلی سعی در ارتقاء عملکرد شغلی آنان و درنهایت باعث افزایش کیفیت مراقبت های پرستاری و رضایتمندی بیماران شد.