تاثیر قصه گویی قصص قرآنی بر سازش یافتگی کودکان پیش دبستانی

قصه گویی در طول تاریخ برای افراد جذابیت و کشش خاصی داشته است و در مورد کودکان یک شیوه تربیتی محسوب می شود. به همین دلیل، قصه گویی یکی از ابزارهای مهم اصلاح رفتار کودکان محسوب می شود؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر قصه های قرآنی بر سازش یافتگی کودکان پیش دبستانی صورت گرفت.
طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری تحقیق شامل همه دانش آموزان پیش دبستانی شهر خوی در سال تحصیلی 1394 -1393 بود. حجم نمونه پژوهش، شامل 40 کودک 5-6 ساله (20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه گواه) بودند که با روش نمونه گیری در دسترس از دو کلاس یک مدرسه انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه اختصاص داده شدند. اعضای گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعته تحت آموزش قصه گویی قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سازش یافتگی سینها و سینگ (1993) بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس انجام شد.
نتایج حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نشان داد که بین میانگین نمرات کودکان گروه آزمایش و گواه در سازش یافتگی اجتماعی تفاوت معناداری به نفع گروه آزمایش وجود دارد (0/05 > p). اما در دو مولفه سازش یافتگی عاطفی و سازش یافتگی آموزشی تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد.
برای افزایش سازش یافتگی اجتماعی کودکان در مراکز پیش دبستانی، می توان از شیوه قصه گویی به ویژه قصص قرآنی استفاده کرد.