مطالعه اضطراب اجتماعی، خودپنداشت، و تصویر بدن در دانش آموزان با آسیب بینایی

بدون بینایی درک فرد از دنیای اطرافش متفاوت خواهد بود و همین مشکل می تواند به مشکلات عاطفی و اجتماعی مانند اضطراب اجتماعی و خودپنداشت منفی در او منجر شود. این پژوهش با هدف مطالعه اضطراب اجتماعی، خودپنداشت، و تصویر بدن در دانش آموزان با و بدون آسیب بینایی انجام گرفت.
پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر شهر تهران بود که در سال تحصیلی 96-95 مشغول به تحصیل بودند. نمونه مورد مطالعه شامل 70 دانش آموز 14-18 ساله پسر با آسیب بینایی بود که به روش نمونه گیری در دسترس از مجتمع نابینایان شهید محبی انتخاب شدند. گروه مقایسه 70 نفر از دانش آموزان بدون آسیب بینایی بودند که به روش نمونه گیری خوشه ایتصادفی از مدارس شهر تهران انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سیاهه اضطراب اجتماعی (کانر و همکاران، 2000)، آزمون تن فیشر (فیشر، 1970)، و مقیاس خودپنداشت کودکان (پیرز، 1969) استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد.
نتایج پژوهش نشان داد که در متغیرهای اضطراب اجتماعی، خودپنداشت، و تصویر بدن بین دانش آموزان با و بدون آسیب بینایی تفاوت معناداری وجود دارد (0/01 > p).
نتایج مطالعه نشان داد که افراد با آسیب بینایی در معرض اضطراب اجتماعی بالاتر، خودپنداشت پایین تر و تصویر بدن منفی تری نسبت به همتایان بدون آسیب بینایی هستند؛ بنابراین باید با طراحی برنامه های آموزشی مناسب برای والدین و معلمان، به پرورش حس مثبت بودن، جرئت مندی، و صمیمی بودن در کودکان با آسیب بینایی پرداخت.