بررسی زمان بقا و عود بیماران مبتلا به سرطان کولون در مراجعین به مرکز آموزشی- درمانی الزهرای (س) اصفهان در سال های 90-1381

سرطان کولون در مقایسه با سایر بدخیمی ها، شیوع بالایی دارد و از طرفی، این بیماری دارای علایم بسیار شدید و پیش آگهی ضعیفی است. از این رو، هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی زمان بقا و عود بیماران مبتلا به سرطان کولون در طی 10 سال بود.
مطالعه ی حاضر، بر روی 100 بیمار انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات مربوط به هر یک از بیماران، از پرونده های بیمارستانی آن ها استفاده شد. در صورت وجود نقص در پرونده و یا عدم اطلاع از وضعیت فعلی بیمار، از طریق آدرس و یا شماره ی تلفن با بیماران تماس گرفته شد و نواقص موجود در پرونده برطرف گردید. جهت تعیین میزان بقا، از روش Kaplan-Meier و برای مقایسه ی میزان بقا، از روش Log rank استفاده شد.
از میان شرکت کنندگان، 64 نفر (64 درصد) مرد و 36 نفر (36 درصد) زن بودند. همچنین، بقای یک ساله برابر 89 درصد و بقای 5 ساله برابر 47 درصد بود. تعداد 54 درصد از مراجعین در قید حیات بودند و میانگین و میانه ی زمان بقای بیماران به ترتیب 78/57 و 00/62 ماه (81/4 و 17/5 سال) بود. همچنین، مشخص شد که دریافت شیمی درمانی بعد از عمل و عود موضعی، بر روی بقای بیماران تاثیر معنی داری دارد (050/0 > P). در عود موضعی، تنها 22 درصد از مراجعین دچار عود شده بودند و جنسیت، مرحله ی (Stage) بیماری، متاستاز کبدی، وضعیت فعلی بیمار و درگیری گره ی لنفاوی بر روی زمان عود بیماری افراد مبتلا به سرطان کولون موثر بود (050/0 > P).
مرحله ی بیماری، شیمی درمانی بعد از عمل، عود موضعی و درگیری گره ی لنفاوی در میزان بقای بیماران موثر است و سبب تغییر میزان بقای بیماران می شود. از این رو، با تشخیص زود هنگام بیماران و ترکیب چندین روش درمانی، می توان میزان بقای بیماران را افزایش داد.