تعیین میزان ترکیبات آلی فرار (VOCs) و هیدروکربن های کل (THCs) در هوای محیطی یک مجتمع پتروشیمی در ایران و متابولیت های ادراری آنها در کارکنان آن مجتمع

در طول چند دهه گذشته، آلودگی هوا به دلیل افزایش مرگ و میرهای ناشی از آن، کانون توجهات جهانی شده است. در این مطالعه، آلاینده های آلی فرار (VOCs) و هیدروکربن های کل (THCs) در هوای محیطی یک مجتمع پتروشیمی در ایران سنجش شد. همچنین، ارتباط این آلاینده ها با برخی از متابولیت های ادراری شان در کارگران این مجتمع بررسی شد.
آلاینده های مذکور طی دو مرحله، در بهار (40 نمونه) و تابستان (40 نمونه)، در هوای واحدهای مختلف مجتمع مذکور مورد سنجش قرار گرفت. همچنین، مقدار بیومارکرهای این آلاینده ها در 31 پرسنل، مطابق روش های استاندارد NIOSH با استفاده از دستگاه GC-FID و TD/GC-MS سنجش شد.
میانگین کلی THCs در فصل بهار و تابستان به ترتیب ppm 14/06 و ppm14/09 و ppm 15/85 بود؛ این میزان برایVOCs ppm 16 بود. بیشترین مقدار ppm THCs 48/19 و 47/63ppm VOCs در هوای محیطی واحد بازیافت سنجش شد. در تابستان، میانگین کلی متابولیت های ادراری شامل اسید کاربولیک (فنل)، فنیل گلی اکسیلیک اسید، و ماندلیک اسید بر حسب واحد mg/g creatinine به ترتیب 16/67، 34/8، و 67/24 بود؛ در بهار، این میانگین بر حسب واحد mg/g creatinine به ترتیب 15/34، 57/34 و 5/30 بود.
متغیرهای زمینه ای مثل سن، وزن، و سیگار اثرات متفاوتی بر روی متابولیت ها داشت. مقادیر آلاینده های سنجش شده از مقادیر رهنمود پیشنهاد شده توسط انجمن متخصصین بهداشت صنعتی آمریکا (ACGIH) کمتر بود. همچنین، مقادیر متابولیت های سنجش شده در ادرار، از شاخص مواجهه بیولوژیکی (BEI) ارائه شده توسط ACGIH کمتر بود.