بررسی تاثیر آموزش خودمدیریتی برکیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو

آموزش در دیابت یک مساله بنیادی و مهم در دستیابی به کیفیت زندگی مطلوب است. یکی از موثرترین عوامل در کیفیت آموزش، انتخاب آموزش های مناسب است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش خودمدیریتی بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.
این مطالعه، یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی 98 بیمار دیابتی نوع دو انجام شد که از طریق تخصیص تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه کلینیکی خلاصه شده کیفیت زندگی بیماران دیابتی (DQOL-BCI) به زبان فارسی، پرسشنامه دموگرافیک و مشخصات بیماری بود. قبل از شروع مداخله، پرسشنامه ها توسط بیماران تکمیل شد و سپس مداخله به صورت آموزش خودمدیریتی برای گروه مداخله به اجرا در آمد و بعد از دو ماه مجددا پرسشنامه کیفیت زندگی تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، آزمون دقیق فیشر، تی زوجی و مستقل و سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.
دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک با یکدیگر همگن بودند. میانگین نمره کیفیت زندگی قبل از مداخله بین دو گروه تفاوت معنی دار نداشت (82/0=P) اما بعد از مداخله، میانگین نمره کیفیت زندگی بین دو گروه تفاوت معنی دار پیدا کرد (002/0=P).
نتایج مطالعه حاکی از بهبود کیفیت زندگی به دنبال آموزش خودمدیریتی بود. باتوجه به نقش مهم آموزش در مدیریت و کنترل بیماری های مزمن از جمله بیماری دیابت، استفاده از این نوع آموزش جهت دستیابی به کیفیت زندگی مطلوب توصیه می شود.