اثر تمرین منظم شنا و عصاره سیر بر مرگ برنامه ریزی شده سلول های کبدی در موش های پیر تحت القا دوکسوروبیسین

عامل اصلی بیماری های وابسته به سن را می توان افزایش آسیب اکسایشی DNA ذکر کرد. این آسیب می تواند منجر به ترجمان ژن های خاصی شود که تکثیر و مرگ سلولی را تنظیم می کنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین منظم شنا به همراه مصرف عصاره سیر بر میزان Bax و Bcl-2 بافت کبد موش های پیر تحت القای دوکسوروبیسین می باشد.
چهل ودو سر موش صحرایی نر مسن 40 تا 50 هفته ای با میانگین وزن اولیه 250 تا 300 به روش تصادفی به شش گروه تقسیم شدند: 1. کنترل؛ 2. سالین؛ 3. دوکسوروبیسین؛ 4. دوکسوروبیسین و تمرین؛ 5. دوکسوروبیسین و سیر؛ 6. دوکسوروبیسین و سیر و تمرین. برای القای بیماری مزمن کلیوی از داروی دوکسوروبیسین، به میزان 5/8 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن استفاده شد. برنامه تمرینی اصلی به صورت تمرین شنا به مدت هشت هفته و هر هفته سه روز و هر روز سی دقیقه بود. گروه های دریافت کننده مکمل و تمرین و مکمل، روزانه یک میلی لیتر عصاره سیر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به مدت هشت هفته به صورت خوراکی (گاواژ) دریافت کردند. چهل وهشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و پس از 10 تا 12 ساعت ناشتایی، موش ها بی هوش شده و بافت کبد بلافاصله جدا و در فریزر با دمای منفی هفتاد درجه سانتی گراد برای اندازه گیری سطوح Bax و Bcl-2 استفاده گردید. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی جهت تعیین محل اختلاف بین گروه ها استفاده گردید.
نتایج نشان داد هشت هفته تمرین شنا و مصرف عصاره سیر و ترکیب تمرین و سیر سبب افزایش معنی داری در سطوح Bcl-2 و همچنین کاهش معنی داری در سطوح Bax و نسبت Bcl-2/Bax بافت کبد موش های مسن تحت القای دوکسوروبیسین شد (05/0>P).
فعالیت ورزشی، استفاده از مکمل عصاره سیر و ترکیبی از این دو شیوه می توانند، به عنوان روش های درمانی غیردارویی موثر، جهت کاهش آسیب کبدی و حمایت بافت کبد در مقابل آسیب های ناشی از استرس اکسایشی و التهابی افزایش سن محسوب شوند