خودکارآمدی و آمادگی زنان برای کاهش مصرف اختیاری نمک

بین دریافت زیاد نمک با افزایش خطر بسیاری از بیماری های غیرواگیر رابطه مستقیم وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین خودکارآمدی و آمادگی زنان برای کاهش مصرف اختیاری نمک بود.
این مطالعه مقطعی در سال 1394 با استفاده از پرسشنامه خودایفا بر روی 561 زن مراجعه کننده به واحدهای مراقبت زنان شهر تهران انجام شد. پرسش نامه حاوی سوالات آگاهی درمورد رابطه نمک با بیماری ها، مواجهه با کاهش مصرف، مصرف اختیاری نمک، مراحل تغییر، خودکارآمدی و وضعیت دموگرافیک زنان بود. داده ها با تست های آماری کای دو، آنالیز واریانس و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شد.
میانگین سن زنان 1/10± 21/36 سال بود و 8/39درصد آن ها با کاهش مصرف نمک مواجه بودند. هنگام پختن غذا 6/81درصد زنان همیشه یا اغلب اوقات به غذا نمک اضافه می کردند. یک سوم زنان در مرحله پیش تفکر و 2/41درصد درمرحله آمادگی برای کاستن از مصرف نمک بودند. مرحله تغییر با افزایش امتیاز خودکارآمدی افزایش می یافت (42/0=r و001/0>p). خودکارآمدی و مواجهه با محدودیت مصرف نمک مهم ترین عوامل تعیین کننده آمادگی زنان برای تغییر رفتار مصرف اختیاری نمک بود (به ترتیب 14/1- 06/1=CI 95درصد، 1/1=OR با 001/0>p و 42/2-03/1=CI95درصد، 58/1=OR با 038/0>p).
نتایج نشان داد، مصرف نمک برای تهیه غذا توسط زنان زیاد است و کمتر از نیمی از زنان آماده تغییر رفتار هستند. به طورکلی با افزایش خودکارآمدی، زنان در مراحل بالاتر تغییر رفتار قرار می گرفتند. از آنجا که خودکارآمدی برای شروع و حفظ تغییر رفتار اهمیت دارد، در توانمندسازی زنان برای کاهش مصرف نمک می بایستی بر افزایش خودکارآمدی و نیز مهارت های جایگزینی نمک با طعم دهنده های سالم تاکید شود.