اثر کورکومین و میدان الکترومغناطیس ضعیف با بسامد پایین بر هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی دیابتی نوع یک

دیابت فعالیت طبیعی محور هیپوفیز- تیروئید را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به اثرات ضد دیابتی و آنتی اکسیدانی کورکومین و اثرات متفاوت میدان های الکترومغناطیس بر سلول های جانوری، این مطالعه به منظور تعیین اثر کورکومین و میدان الکترومغناطیس ضعیف با بسامد پایین بر سطح سرمی هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی دیابتی انجام شد.
49 سر موش صحرایی نر به 7 گروه مساوی تقسیم شدند. شامل: شاهد سالم و شاهد دیابتی (DMSO)، دیابتی 1 (200 میلی گرم بر کیلوگرم کورکومین)، دیابتی 2 (کورکومین+ میدان الکترومغناطیس 30 گاوس)، دیابتی 3 (کورکومین+ میدان الکترومغناطیس 500 گاوس)، دیابتی 4 (میدان الکترومغناطیس 30 گاوس)، دیابتی 5 (میدان الکترومغناطیس 500 گاوس). گروه های شاهد دیابتی و تجربی دیابتی، با یک بار تزریق داخل صفاقی آلوکسان دیابتی شدند. کورکومین به مدت 25 روز به صورت داخل صفاقی به گروه های تجربی دیابتی 1، 2 و 3 تزریق شد. گروه های دیابتی 2، 3، 4 و 5 روزانه 60 دقیقه در معرض میدان الکترومغناطیس بودند. در پایان دوره ی تزریق، سطح سرمی هورمون های هورمون های تیروئیدی توسط روش الایزا سنجش شد. تحلیل آماری توسط آزمون های واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی انجام شد (05/0>P).
سطح سرمی هورمون های تیروئیدی گروه های دیابتی 1، 2 و 4 در مقایسه با گروه شاهد دیابتی به طور معنی داری افزایش (05/0>P) و در گروه دیابتی 5 به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P).
یافته ها نشان داد کورکومین منجر به افزایش هورمون های تیروئیدی در موش های صحرایی دیابتی می شود. این اثر در کاربرد همزمان با میدان الکترومغناطیس 30 گاوس تشدید می شود.