بررسی تاثیر هورمون های استروژن و پروژسترون بر تغییرات بیان ژن انتقال دهنده های EAAT3 و EAAT2 گلوتامات به دنبال مدل ایسکمی مغزی فوکال در موش صحرائی

گلوتامات فراوان ترین نوروترانسمیتر تحریکی در مغز پستانداران است و نقش عمده ای در پاتوژنز آسیب مغزی ایسکمیک بازی می کند. انتقال دهنده های گلوتامات نقش اصلی در خارج سازی گلوتامات دارند و غلظت آن را در مقادیری کم تر از مقادیر ایجاد کننده سمیت تحریکی حفظ می کنند. نقش حفاظت عصبی استروژن و پروژسترون در برابر آسیب ایسکمیک مشخص شده است؛ با این وجود، مکانیسم مولکولی آن به طور کامل مشخص نیست. این مطالعه به تاثیر هورمون استروژن و پروژسترون بر بیان انتقال دهنده های گلوتامات در ناحیه حاشیه ایسکمی در موش صحرائی می پردازد.
موش های صحرائی نر بالغ نژاد ویستار در معرض انسداد موقتی شریان مغزی میانی (MCAO) برای یک ساعت قرار گرفتند و بلافاصله بعد از آن دوز ترکیبی استروژن و پروژسترون به حیوان ها تزریق شد.
تست عملکرد حسی حرکتی برای ارزیابی نقایص رفتاری و رنگ آمیزی TTC جهت بررسی تغییرات حجم ناحیه اینفارکت 24 ساعت بعد از MCAO انجام شد. از تکنیکreal-time PCR برای مطالعه میزان بیان ژن انتقال دهنده های گلوتامات EAAT3 و EAAT2استفاده شد.
دوز ترکیبی استروژن و پروژسترون به طور معنی داری توانست حجم ضایعه را کاهش دهد. هم چنین، هورمون درمانی توانست اختلالات عصبی حرکتی را در موش های ایسکمیک بهبود دهد. بررسی های میزان بیان ژن انتقال دهنده های گلوتامات EAAT3 و EAAT2تغییر معنی داری را بعد از هورمون درمانی نشان ندادند.
دوز ترکیبی استروژن و پروژسترون می تواند حجم ضایعه را کاهش داده و اختلالات عصبی حرکتی را در موش های ایسکمیک بهبود دهد، اگرچه این بهبودی مستقل از مسیر سیگنالی انتقال دهنده های گلوتامات است.