مفهوم شناسی تاویل عرفانی «خلیفه الهی» در سوره بقره

پژوهش حاضر، تبیین معنای تاویل عرفانی واژه «خلیفه» در سوره بقره می باشد.نظر به اهمیت بررسی واژگان و اصطلاحات قرآنی،این پژوهش پس از بررسی معنای لغوی این واژهبا تدبردرآیات30 الی 39سوره بقره به دریافت مفهوم عرفانی «خلیفه الهی» اقدام نموده و با استفاده از مفاهیم واژگان و عبارات کلیدی موجود در آیات مذکور،به نظر می رسد به معنای عرفانی این لقب در انسان دست یافته است.در همین راستا، ساختار وجودی «آدم»و رسالتش نیز مفهوم یابی شده است. در این تحقیق،تاثیر تعلیم حقیقی «الاسماء کلها»در ساختار انسان مورد بررسی قرار گرفته است.نتیجه به دست آمده این است که:تجلی کامل اسماء الهی در وجود نوع انسان،شاید عامل اصلی برای تحقق صفت «خلیفه الهی» در او باشد. وقوع این امر، فرمانبرداری قوای همه عالم را از انسان در پی خواهد داشت که در قالب سجده ملائکه بر آدم در قرآن از آن تعبیر شده است. در حقیقت ائمه علیهم السلام کسانی هستند که اسما و صفات «رب العالمین» در معنای اتم و اکمل خود، در آنها از قوه به فعل در آمده است و این معنای تاویل عرفانی «علم الاسماء کلها» است.