راهکارهای سلول درمانی در ترمیم آسیب طناب نخاعی: مزایا و معایب

توانایی ترمیم سیستم عصبی مرکزی در آسیب های تروماتیک و غیرتروماتیک بسیار محدود است. آسیب طناب نخاعی رایج ترین آسیب های تروماتیک در سیستم عصبی مرکزی است. درمان های سلولی برای ترمیم وضعیت بیماری های تحلیل برنده عصبی سیستم عصبی مرکزی توسط انواع مختلفی از سلول های بنیادی آزمایش شده است. رویکردهای سلول درمانی بر روی هدف پاتوفیزیولوژی آسیب طناب نخاعی به ویژه برای جایگزینی سلول های نورونی و گلیال از دست رفته، فراهم کردن یک محیط رشد مناسب تر و خنثی کردن مولکول های مهاری متمرکز شده است. سلول های اجدادی/بنیادی عصبی، پیش سازهای گلیال، سلول های غلاف گلیال بویایی، سلول های بنیادی مزانشیمی و سلول های شوان معمولا به عنوان پیوند سلول های اجدادی در مطالعات تجربی آسیب طناب نخاعی مورد استفاده قرار می گیرند که ممکن است شامل برخی مزایا و معایب باشند. نشان داده شده است که پیوند سلولی در مدل های حیوانی برخی از بیماری های عصبی اثرات مثبت داشته است. با این حال، محدودیت های بالقوه و برخی نگرانی ها راجع به ایمنی سلول درمانی سنجیده شده است.
سلول های بنیادی مختلف کاندید برای سلول درمانی ممکن است در آسیب نخاعی تاثیرات درمانی مثبتی را فراهم کنند. این سلول ها دارای برخی مزایا و معایب هستند. در میان این سلول ها، به خوبی تمایز سلول های پرتوان القایی و مشتقات آن ها در شرایط آزمایشگاهی می تواند به عنوان یک منبع اتولوگ در بیماران با آسیب طناب نخاعی استفاده شود.