مقایسه عملکردی مونوسیت های جدا شده از فلاسک های کشت در روش های لیدوکائین/EDTA، تریپسین و PBS سرد/EDTA

دسترسی آسان، استحصال سریع و پتانسیل بالای درمانی سلولهای مونوسیت، موجب شده است که در تحقیقات سلول درمانی توجه ویژهای به این سلول شود. مونوسیتها از جمله سلولهای چسبنده به فلاسک محسوب میگردند. بنابراین یافتن روش جداسازی مناسب که کمترین آسیب به سلول و عملکرد آن برساند از اهمیت خاصی برخوردار است. در این مطالعه به مقایسه قابلیتهای عملکردی مونوسیت بعد از جداسازی با سه روش لیدوکائین/EDTA ، تریپسین و PBS سرد/EDTA پرداخته است.
در این مطالعه تجربی،بعد از استخراج سلول های تک هسته ای خون محیطی از موش BALB/c ، سلول هاcell/ml) 107×1) در محیط کشت RPMI در فلاسک کشت T25 به مدت 4 ساعت انکوبه شدند. بعد از اتمام زمان انکوباسیون سلول های غیر چسبنده (عمدتا لنفوسیتها) با دو بار شستشوی آرام جدا شده و از فلاسک خارج گردیدند. سپس برای جداسازی سلول های مونوسیت چسبیده از 3 روش تریپسین، روش لیدوکائین و فسفات بافر سالین سرد استفاده گردید و بعد از جداسازی سلول ها با هر روش، قابلیت های عملکردی مونوسیت ها سنجیده شد و با هم دیگر مقایسه گردیدند. داده ها به شیوه آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل شدند. P<0.05 به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.
نتایج حاصل نشان داد که، میزان استحصال، زنده مانی،فعالیت متابولیک، درصد فاگوسیتوز، انفجار تنفسی، میزان نیتریک اکساید و قابلیت مخمر کشی در سلول هایی که با روش لیدوکائین جداشده بودند نسبت به گروه های دیگر به طور معنی داری بیشتر بود.هرچند که شیوه استفاده از تریپسین با وجود اینکه موجب استحصال سلول بیشتری نسبت به روش PBS سرد می شود ولی این سلول ها در مقایسه با روش لیدوکائین/EDTA و یا PBS سرد/EDTA، اختلال فیزیولوژیک قابل توجهی دارند. برداشت نوترال رد توسط سلول های مونوسیت جداسازی شده با روش تریپسین نسبت به دو روش دیگر در سطح پایین تری می باشد. در مقایسه بین شیوه PBS سرد و لیدوکائین به نظر می رسد که بین مونوسیت های به دست آمده از دو روش فوق از نظر برداشت نوترال رد اختلاف معنی داری وجود ندارد.
در مقایسه با روش های تریپسین و PBS سرد/EDTA ،روش لیدوکائین/EDTA یک مناسب جهت جداسازی مونوسیتهای چسبیده به کف فلاسک به دلیل استحصال سلولهای بشتر و کارآمد می باشد.