کارآزمایی شاهددار تصادفی برای پیگیری تلفنی در افراد مبتلا به اختلالهای شدید روانپزشکی: پروتکل مطالعه

هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی پیگیری تلفنی در افراد مبتلا به اختلال های شدید روان پزشکی، درمقایسه با خدمات معمول پس ازترخیص از بیمارستان بود.
این مطالعه، کارآزمایی بالینی شاهددار و تصادفی بود. فرضیه اولیه پژوهش حاضر، این بود که پیگیری تلفنی افراد مبتلا به اختلال های شدید روان پزشکی پس ازترخیص از بیمارستان در درمانگاه سرپایی، درمقایسه با خدمات معمولی که در بیمارستان ارائه می شود، در کاهش مدت زمان بستری و دفعات بستری روان پزشکی موثرتر است. در این مطالعه، بیماران از مرکز روان پزشکی ایران و بعداز اخذ رضایت آگاهانه کتبی، به طورتصادفی وارد گروه های مداخله و شاهد شدند. در گروه مداخله، هماهنگ کننده مطالعه برای حضور بموقع بیماران در درمانگاه، یک روز قبل از زمان ملاقات، آن ها را ازطریق تلفن پیگیری می کرد و در روز پس از ملاقات نیز، دوباره تماس گرفته می شد تا از حضور بیماران در جلسه ملاقات اطمینان حاصل شود. بیماران به مدت دوازده ماه پس ازترخیص، پیگیری شدند. پیامدهای اولیه این مطالعه، طول مدت اقامت در بیمارستان و هرگونه بستری روان پزشکی در طول مدت دوازده ماه پیگیری و پیامد ثانویه آن، شدت علائم آسیب روانی بیماران درطول مدت پیگیری بود.
این مقاله، پروتکل مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار و تصادفی بود که اثربخشی پیگیری تلفنی را در درمانگاه سرپایی و در افراد مبتلا به اختلال های شدید روان پزشکی در ایران بررسی کرد. یافته های این گونه مطالعات، می تواند بر سیاست گذاری و برنامه ریزی ها در سطح کشور برای افراد مبتلا به اختلال های شدید روان پزشکی موثر باشد.