تاثیر گرمای موضعی بر میزان موفقیت در رگ گیری بیماران دارای اضافه وزن: یک کارآزمایی بالینی تصادفی

دسترسی به وریدهای محیطی در بیش از 80% بیماران بستری در بیمارستان ضرورت می یابد که اجرای این مهارت در بیماران دارای اضافه وزن با دشواری همراه است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر گرمای موضعی بر میزان موفقیت رگ گیری بیماران دارای اضافه وزن صورت گرفته است.
این کارآزمایی بالینی تصادفی غیرکور شده (IRCT2017020832133N1) در مورد 70 بیمار دارای اضافه وزن بستری در بخش های داخلی بیمارستان امام رضای مشهد در سال 1395 در دو گروه مساوی مداخله و شاهد انجام یافته است. برای گروه مداخله 10 دقیقه قبل از رگ گیری، گرمای موضعی خشک 5/39 درجه در محل رگ گیری اعمال شد، گروه شاهد با شرایط کاملا مشابه اما بدون گرمای موضعی رگ گیری شدند. میزان مشاهده و لمس پذیری وریدهای محیطی با مقیاس لنهارت، مدت زمان مورد نیاز برای رگ گیری با کورنومتر و دفعات تلاش برای رگ گیری با شمارش در دو گروه اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل و کای اسکوئر در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام یافت.
در دو گروه مداخله و شاهد میانگین تعداد دفعات تلاش برای رگ گیری به ترتیب 1/0±0/1 و 5/0±3/1 بار، طول زمان رگ گیری 3/26±7/89 و 9/38±120 ثانیه و میزان مشاهده و لمس پذیری وریدهای محیطی 7/0±9/2 و 5/0±3/2 بود که در تمام موارد بین دو گروه تفاوت معنادار مشاهده شد (05/0p<).
استفاده از گرمای موضعی در بیماران دارای اضافه وزن باعث افزایش مشاهده و لمس پذیری وریدهای محیطی و کاهش مدت زمان و دفعات تلاش برای رگ گیری می شود.