نوستالژی و دوری از وطن در شعر حیدربابایه سلام استاد شهریار

نوستالژی را می توان در بندبند حیدربابایه سلام استاد شهریار جستجو کرد. کلیتی که در این شعر حاکم است به طور منسجم از محیط طبیعی، انسان و ارزش های والای آن و حیات فکری و فرهنگی مردم و محیط و اجتماع که به صورت یک چشم انداز طبیعی استاد شهریار آن را به تصویر می کشد به گمان هایدگر منزلگه تنها در نظر کسی بچشم می آید که آنرا گم کرده است، طبیعت منزلگه تنها در تبعید تجلی پیدا می کند. هر آنچه شعراء بزرگ گفته اند و یا سروده اند، به تعبیری، از غم غربت بوده و از سردرد بر زبان جاری شده است. شعر بر از دست رفتن احساس در وطن بودن در یک منطقه خاص از جهان مویه می کند. استاد شهریار وقتی منزلگه اولیه خود را ترک می کند با یک فرهنگ دیگری، یا زبان و محیط دیگری آشنا می شود، زبان، فرهنگ و محیطی که او را آشفته می کند، عشق نافرجام او را به ترک تحصیل و سرگردانی و تحیر دچار می سازد در هیچ جایی نمی گنجد(راهی خراسان و نیشابور و بازگشت به تبریزمی شود). نتیجه اش آفرینش حیدربابایه سلام استاد شهریار است که عمده ویژگی آن سخن از خاطرات دوران کودکی خود دارد، به سرسبزی حیرت انگیز نشیب ها و دره های روستای خود اشاره می کند که می توان شواهد نوستالژی برانگیخته شده از منظره ها، چشم انداز ها و شخصیت های اجتماعی و مسجد و منبر،کوی و برزن، کوهسارها و چشمه سارها که هر کدام رنگ وبوی (یادآورکننده) دوران کودکی شاعر را به کرات، در بخش های مختلف حیدربابا دید و جستجو کرد.