بررسی پویایی انتشار دی اکسیدکربن سرانه در کشورهای عضو اوپک (رهیافت هم گرایی بتا و سیگما)

بررسی هم گرایی سیگما و بتا در خصوص انتشار گازهای گلخانه ای و به ویژه گاز دی اکسیدکربن یکی از موضوعات مهم و اساسی در ادبیات اقتصاد محیط زیست می باشد. هم چنین طراحی سیاست های منسجم و پایداری که در عین کارا بودن بتواند اهداف پیمان های بین المللی مانند کیوتو و کپنهاگ را محقق کند بستگی به سطح انتشار سرانه گاز دی اکسیدکربن و نیز توزیع آن در بین کشورهای تحت بررسی دارد. برای این منظور، هدف اصلی این مطالعه بررسی فرضیه هم گرایی انتشار گاز دی اکسیدکربن (CO2) سرانه در 12 کشور عضو سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) طی سال های 2013-1970 می باشد.
در این پژوهش به منظور بررسی فرضیه هم گرایی CO2 سرانه از دو رویکرد هم گرایی بتا و سیگما استفاده شده است. مدل هم گرایی بتای مطلق به صورت مقطعی تصریح شده و توسط تخمین زننده حداقل مربعات معمولی(OLS) مورد برازش قرار گرفت. به منظور آزمون هم گرایی سیگما نیز انحراف معیار مقطعی انتشار CO2 سرانه در طول دوره پژوهش(2013-1970) محاسبه شده و روند آن ترسیم گردید.
نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر وقوع هر دو پدیده هم گرایی سیگما و بتای مطلق بوده و کشورهای عضو اوپک با سرعت هم گرایی 97/0 درصد به سطح مشترک انتشار CO2 سرانه 18/4 تن حرکت می کنند. هم چنین مدت زمان لازم برای رسیدن به سطح مشترک انتشار آلودگی جوی 31/5 سال ارزیابی شد.
در این پژوهش وقوع پدیده ارتقاء انتشار CO2 سرانه در بین کشورهای اوپک تایید گردید. هم چنین پراکندگی انتشار CO2 سرانه بین کشورهای اوپک روند نزولی داشته و کاهش یافته است. اتخاذ محدودیت های زیست محیطی مشابه و منصفانه برای کشورهای اوپک در پیمان های بین المللی، مهمترین توصیه سیاستی کاربردی این مطالعه می باشد.