رابطه آمادگی خودراهبری یادگیری با پذیرش یادگیری الکترونیکی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه آمادگی خودراهبری یادگیری با پذیرش یادگیری الکترونیکی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی در سال 1393 می باشد.
جامعه پژوهش این مطالعه توصیفی همبستگی، شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی گناباد بوده است. حجم کل نمونه بر اساس روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی با استفاده از جدول Krejcie & Morgan، 200 نفر تعیین شد. به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه آمادگی خودراهبری یادگیری fisher و همکاران، پرسش نامه پذیرش یادگیری الکترونیکی بر اساس مدل پذیرش فناوری و از معدل تحصیلی دانشجویان در نیمسال اول 1393 استفاده شد. برای تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16از آزمون های آماری MANOVA و آزمون رگرسیون چندگانه استفاده شد.
یافته های این پژوهش نشان داد که بین ابعاد مختلف آمادگی خودراهبری یادگیری دانشجویان با توجه به جنسیت و رشته تحصیلی تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0P>). بین مولفه های آمادگی خودراهبری یادگیری با پذیرش یادگیری الکترونیکی و پیشرفت تحصیلی رابطه معنی داری وجود دارد (01/0P<) و آمادگی خودراهبری یادگیری پیش بینی کننده مناسبی برای میزان پذیرش یادگیری الکترونیکی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان می باشد.
نتیجه گیری کلی: با توجه به اهمیت نقش آمادگی خودراهبری، پیشنهاد می شود پژوهش های بیشتری در زمینه عوامل موثر بر آمادگی خودراهبری یادگیری انجام گیرد و دوره های آموزشی برای افزایش آمادگی خودراهبری دانشجویان تشکیل شود.