Citizen of Poetry Country Analysis and Criticism of Shah Beygom Poetry

Contemporary to the independence of Tajikistan, Tajik poetry has been arrived to a new stage and thus a new generation has been appearing in literary field which their way of speech, expressive style, the imagery, the extent of conceptualization, and their poetic realization are significantly different from their senior counterpart. Now in the early of 21th century, not only the situation of the poetry in the world, but the Persian-Tajik poetry has been changed. One of the poets who has been inspired by this new and different situation is Shahbeygom. Shahbeygom’s poems are intimate and have social sensation. In his written works, he often imitates the style of Shirali Layegh, Bazar Saber, and Farzane. The subject of his poems has commonly been allocated to the description of the homeland, love, adoring the beloved, the joy of the youth period, and the pain of separation. His poems are composed more in the form of Ghazal, Do-bayti, and free verse. The nature of his works is congenital, his language is expressive, his expressive style is plain, and he has poetic feeling, realization, and insight. The elegant poetic realizations are distinguishable in his works. Alongside of the realizations, there are verbal, semantic, and metric deficiencies in every poet who just started his literary carrier and this applies to Shahbeygom’s works.
Њамзамон бо истиќлоли Тољикистон, шеъри тољик вориди марњалаи навин шудааст ва бад-ин тартиб насли љадиде вориди майдони адабиёт шудаанд, ки шеваи гуфтор, сабки баён, тарзи тасвир, вусъати маъниофаринї ва бардоштњои шоиронаи онњо бо насли каме бузургсолтар аз худашон тафовутњои чашмгир дорад. Њамакнун, ки дар авоили садаи 21 мелодї ба сар мебарем, натанњо вазъи шеъри љањон, балки шеъри порсӣ тољикӣ низ дигар шудааст. Яке аз шоироне, ки аз ин вазъияти нав ва мутафовит асар пазируфта, Шоњбегим аст. Шеърњои Шоњбегим самимї суруда шудаанд ва соњиби эњсоси иљтимоиянд. Шоњбегим, ки дар навиштањояш ѓолибан аз сабки нигориши устод Лоиќ Шералї, Бозор Собир ва Фарзона таќлид мекунад, мавзўи ашъорашро умуман ба тавсифи ватан, ишќ, дўст доштани мањбуб, муњаббат ба ёр, хушињои рўзгори љавонї, ва дарди њиљрон ихтисос додааст. Ашъори ў бештар дар ќолаби ѓазал, дубайтї ва сафед суруда шудаанд. Табъи Шоњбегим модарзод, суханаш равон ва сабки баёнаш сода асту эњсос, дарку бениши шоирона дорад. Дар навиштањои ў бозёфтњои зебои шоирона дида мешаванд. Дар канори бозёфтњо, дар шеъри њар шоире, ки ба тозагї вориди сањнаи адабиёт мешавад, одатан наќсу камбудњои лафзї, маъноӣ ва вазнӣ низ дида мешавад, ки навиштањои Шоњбегим низ аз ин амр мустасно нестанд.