The plenitude of Talent and Sensation: A Review of Delaram Khojandi's Poems

In this article the classical poems and innovation of Delaram, the young Tajik poet, have been analyzed. There are two poets in Tajikistan, whose name is Delaram; One of them is from Khujand and the other from Khatlon. This is the first time that the poems of secondary Delaram has been briefly reviewed; However the main purpose of the article is to review the poems of Delaram Khujandi. Up to now there has not been any research on the poems of Delaram Khujandi based on scientific methods. For the first time, by using structuralism, psychoanalysis, and hermeneutics methods, her poems have been reviewed. It has been claimed that without the governmental censorship, the new generation of Tajik Poets are freely developing creative literary works. The Delaram’s poetry is one of the prominent examples of those. By composing the firm classical poems, she has consciously achieved to the modern poetry. The results suggest that in poetry, especially modern poetry, Delaram is an imagery, romantic, introvert poet. She portrays the external according to her internal; but she has feminine insight and tone; so in her poetry, we could distinguish the domination of imagination over the judgment. In the structure of the context of her poems there are many words and expression which has been inspired by the poetry of the modern Persian poets. The words ‘leaf’, ‘clock’, ‘morning’, ‘season’, and especially ‘voice’ have high frequency in her poems. Most of her poems are about current issues and are social, pedagogical, and imagery. The love between the man and woman is not the direct subject of her poems; but failure and break could be distinguished. Her opinion about the contemporary poetry of Iran is evident; however the commonality which has been observed in images of Delaram’s poetry and Iranian Modern poets is not the result of intertextuality. In linguistic function the poet has own artistic insight. Sometimes her imagery is polyphony. The influence of religious worldview and Fatalism philosophy is dominant in her thought. The fundamental metaphor in her poems is ‘being lonely’. Elapsed time and its irreversible nature is also one of the essential motifs of her poetry.
Дар маќолаи њозир ашъори суннатї ва навпардозињои Дилором, шоираи љавони тољик, таљзия, тањлил ва баррасӣ шудааст. Дар Тољикистон, ду шоираи хушќарињаи навќалами ѓиногў бо исми Дил­ором фаъолият доранд: яке аз Хуљанд ва дигаре аз Хатлон. Бар шеъри Дил­ороми сонї барои бори аввал, назари интиќоди иљмолӣ сурат мегирад. Аммо њадафи аслї тањќиќ ва наќди ашъори Дилороми аввал аст. То ба имрўз бар ашъори ин шоира бар мабнои равиши илмї, тањќиќе анљом нашудааст. Барои аввалин бор дар бораи сурудањои ин шоираи тољик, бо коргирӣ аз равишњои сохторшиносї, равонковї ва њермунитики адабї дар ин маќола тањќиќ шудааст. Изњор мешавад, ки насли нави шуарои тољик, бидуни назорати сонсури давлатї, озодона ба халлоќияти адабї, шуѓл варзидан доранд. Намунаи боризи ин иддио сурудањои Дилором аст. Ў аз роњи сурудани шеъри матини суннатї огоњона ба эљоди шеъри нав расидааст. Дар бораи натиљаи тањќиќи мавзўъ метавон чунин ишора кард, ки Дилором дар шоирї, бавижа дар гуфтани шеъри нав, шоири тасвиргар, романтик ва дарунгарост. Берунро мутобиќ бар дунёи даруни худ ба тасвир мегирад. Аммо дид ва лањни занона дорад. Бинобарин, дар шеъри нави Дилором бартарии тасвир бар ќазоватро мебинем. Дар низоми бофти ашъораш калима ва таркибњои баргирифта аз ашъори шуарои навпардози Эрон бисёр аст. Дар шеъри ў вожањои «барг», «соат», «субњ», «фасл» ва ба вижа «садо», басомади зиёд доранд. Аксари ашъораш рољеъ ба мавзўоти рўз њастанд ва иљтимої, таълимї ва тасвири њолотанд. Мавзўи ишќи зан ба мард мустаќиман матрањ нест. Аммо нокомї ва шикаст дар он эњсос мешавад. Назари шоира дар бораи шеъри имрўзи Эрон ва бардоштњояш аз он ошкор аст. Аммо метавон гуфт умумиятњое, ки дар миёни тасвирњои Дилором ва навгароёни Эрон њаст, самараи равобити байномтанӣ нест. Ин шоира дар коркардњои забонӣ, наќши дид ва њунари худӣ низ дорад. Тасвирњояш гоње чандсадоиянд. Дар андешааш, таъсири љањонбинии мазњабї ва фалсафаи фотолисм ѓалаба дорад. Истиораи бунёди шеърњояш «танњо мондан» аст. Гузашти бебозгашти ваќт низ аз мутифњои асосии шеъри ўст.