The Flower and the Poplar of Sheydai and Persian Poems

The Turkmen people are one of the ancient ethnic groups who some of them has been resided in east coast of the Caspian Sea, which today has been known as Turkmenistan, and some of them has been resided in the north of Iran. Throughout the several centuries of literary history of these people, there was an ongoing interaction between the Persian and the Turkmen literature. The Turkmen poets and authors have been interested in Persian, as the official language of Iran, and Persian literature and there are Turkmen poets who have been familiar with Persian language and literature and have been inspired by poets and authors of Persian literature. One of these poets was Sheydai, the 18th century Turkmen poets, who had been inspired by Persian classical literature, which one of his remaining books, “The Flower and the Poplar”, inspired by Persian Lyrical literary. The story of “The Flower and the Poplar” not only is similar to the “What did the flower to the poplar” based on its name and its characters, but a comparison between this book and other Persian classical literary works shows us that there are similarities between them in terms of the rhetorical figures and words and expression, and in the composition of the book, Sheydai has been inspired by the Persian literary. Some of the common themes of them are: Lover’s journey to join his beloved, the manner of falling in love, the voyage, the obstacles that prevent lover to join his beloved, the function of fairies in the story, the distance between the lover and beloved, the function of the Simorgh and sea cow. Similes and metaphors, and bloodthirsty and Huma of felicity are some of the common rhetorical figures and expressions in the book and the Persian literary.
Ќавми туркман яке аз аќвоми ќадимист, ки бахше аз онњо дар каронаи шарќии дарёи Хазар ва кишвари Туркманистони имрўзї ва бархе дигар дар шимоли Эрон сокин шудаанд. Дар тўли таърих чандин садаи адабиёти ин ќавм, таъсир ва таассури мутаќобили байни адабиёти форсї ва адабиёти туркман вуљуд доштааст. Дар ин миён, шуаро ва нависандагони туркман њамвора дар тўли таърих ба адабиёти форсї, ба унвони забони расмии эрониён, таваљљуњ нишон додаанд ва шоирони туркмани барљастаеро ме­тавон нишон дод, ки бо забон ва адабиёти форсӣ ошно буда ва тањти таъсири шоирон ва нависандагони адабиёти форсӣ ќарор дошта­анд. Яке аз ин шуаро Шайдої, шоири ќарни њаљдањуми туркаман аст, ки аз адабиёти классики форсї бисёр асар пазируфтааст. Аз љумла, манзумае ба номи “Гулу санавбар” аз ў барљой монда, ки тањти таъсири манзума­њои ѓинои адаби форсӣ суруда шудааст. Ин достон натанњо ба лињози исм ва бархе шахсият­њо бо достони “Гул ба санавбар чї кард?”, ки яке аз достон­њои омиёна дар адабиёти форсист, мушобањат дорад, балки муќоисаи он бо соири манзума­њои классики адабиёти форсӣ нишон медињад, ки ин асар ба лињози мазмун, ороя­њои адабї ва луѓоту таркибот бо манзума­њои адаби форсӣ дорои иштирокотест ва Шайдої дар сурудани ин манзума аз манзума­њои адаби форсӣ асар пазируфтааст. Бархе мазомини муштарак иборатанд аз: сафари ошиќ барои расидан ба маъшуќ, шеваи ошиќ шудан, сафар бо киштї, мавонеи расидан ба маъшуќ, наќши париён дар достон, баъди масофат байни ошиќ ва маъшуќ, наќши симурѓ ва гови дарёї. Аз ороя­њои адабии муштарак низ метавон ба ташбењ ва истиора ва ѓайра, ва аз луѓоту таркиботи форсии муштарак ба “хунхора”, “њумои саодат” ва ѓайра ишора кард.