ارزیابی موانع یکپارچه سازی اراضی کشاورزی (مطالعه موردی: روستاهای شهرستان ازنا)

پراکندگی اراضی کشاورزی یکی از موانع جدی توسعه کشاورزی محسوب می شود، بطوری که کوچکی و پراکندگی اراضی مانعی در استفاده بهینه از آب، زمین، نیروی انسانی، مکانیزاسیون و دیگر عوامل موثر در تولید کشاورزی می باشد. هدف اصلی این مقاله بررسی نگرش کشاورزان نسبت به یکپارچه سازی اراضی و شناسایی عوامل موثر بر عدم پذیرش طرح یکپارچه سازی اراضی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سیب زمینی کاران روستاهای شهرستان ازنا می باشد(N=210) که از بین آنها تعداد 150 نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران تعیین گردید. و داده های مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری شد، که روایی ظاهری و محتوایی پرسشنامه آن بر اساس نظر اساتید دانشگاه تهران و پایایی آن بر اساس آلفای کرونباخ (77/0) تایید گردید . برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که کشاورزان تمایل کمی به یکپارچه-سازی دارند و به شرط یکپارچه سازی موقتی، ترجیح می دهند با افراد آشنا و فامیل مشارکت داشته باشند. اصلی ترین موانع یکپارچه سازی اراضی عوامل فردی- اجتماعی و اقتصادی می باشد