بررسی میزان شیوع سوء رفتار با سالمندان در ایران از سال 1384 تا 1394 با استفاده از مرور ساختاریافته و متاآنالیز

یکی از آسیب های اجتماعی که امروزه جوامع با آن روبه رو هستند، پدیده سالمندآزاری است که می تواند عوارضی نظیر کاهش اعتمادبه نفس، احساس ناامیدی، بی تفاوتی و مشکلات روحی روانی و ناتوانی را برای سالمند در پی داشته باشد. با انجام این مطالعه و ادغام مطالعات مختلف که در ایران انجام شده است، می توان به برآیندی کلی دست یافت و به وسعت مشکل که همان شیوع کلی سالمندآزاری است، پی برد.
این مطالعه با روش مرور نظام مند و متاآنالیز انجام شده است که در آن 55 مقاله که درباره سالمندآزاری در ایران از سال 1384 تا 1394در پایگاه های ایران مدکس، مگیران، گوگل اسکالر، اس آی دی، و پابمد وجود داشت، جمع آوری شد. درنهایت 10 مقاله که واجد شرایط تجزیه وتحلیل بودند در نرم افزار Comprehensive Meta-Analysis (V2.0، Biostat) تجزیه وتحلیل شدند.
بیشترین شیوع مقطعی کلی سوء رفتار با سالمندان در مطالعه منوچهری و همکاران (87/8 درصد) در تهران و کمترین آن در مطالعه حسینی و همکاران (17/1 درصد) در سال 1394 در شهرکرد بود. برآیند میزان کلی شیوع سالمندآزاری در ایران در این مطالعه 56/4 درصد با فاصله اطمینان 95 درصد (5/75-1/35) با استفاده از مدل تصادفی است.
میزان شیوع کلی سالمندآزاری در ایران 56/4 درصد بود که این میزان در مقایسه با مطالعاتی که در خارج انجام شده، بسیار بیشتر است. این ناهمخوانی با وجود تعریف یکسان از سالمندآزاری و استفاده از پرسش نامه تقریبا یکسان و روش همانند را می توان بیشتر به علت حجم نمونه های کم، داشتن خرده فرهنگ ها ونگرش های مختلف اقوام دانست. میزان شیوع سالمندآزاری در ایران بیشتر از کشورهای دیگر است.