نقش ویدیو پروجکشن در خلق زمان های فیزیکی، روانی و داستانی در صحنه پردازی تئاتر معاصر غرب با تکیه بر آراء گامبریج در باب زمان

«ویدئو-پروجکشن» به عنوان پدیده ای فناورانه، متشکل از دو واژه «ویدئو» و «پروجکشن» است. تبار این دو واژه در فرهنگ های لغت لاتین به ترتیب، «دیدن تصاویر و اصوات ضبط شده» و «پرتاب کردن تصویر بر سطح» آمده است. آرنسون (1911-1998)، تئاتر را هنری می داند که دو بال اصلی دارد یکی زمان و دیگری فضا. امروزه در تئاتر غرب، خلق عنصر زمان در صحنه بشدت وابسته به فناوری های ویژه بصری، شده است. پژوهش حاضر با اتکاء بر آراء و نظرات گامبریج (1909-2001) در باب زمان در هنرهای دیداری، در صدد تبیین نقش پدیده ویدئو-پروجکشن در خلق زمان های فیزیکی، روانی و داستانی در صحنه پردازی است. روش تحقیق اتخاذ شده توصیفی-تحلیلی بوده و در گردآوری اطلاعات از کلیه منابع کتابخانه ای معتبر بهره جسته شده است. مقاله حاضر ضمن تبیین کلیات پژوهش، در پنج بخش به بررسی: آراء گامبریج درباره وهم، زمان و تصویر؛ مفهوم زمان و چیستی آن؛ زمان در نمایش؛ درباره ویدئو آرت؛ زمان و ویدئو-پروجکشن، پرداخته است. نتایج نشان می دهد: رابطه معناداری بین ویدئو-پروجکشن و تبدیل زمان های گذشته و آینده به زمان حال وجود دارد؛ ویدئو-پروجکشن، نظریه گامبریج مبنی بر وهم بودن زمان گذشته و آینده را در قالب تصویر، در زمان حال امکان پذیر کرده است؛ خلق زمان فیزیکی، روانی و داستانی به ترتیب به زمان تمرین، شیوه اجرایی و تکنیک تصویری بستگی دارد.