بررسی و مقایسه ی شیوع انواع ضایعات پری آپیکال دهان در بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب شناسی دانشکده دندان پزشکی اصفهان در سه دوره زمانی مختلف(1394-1367)

بیماری های پری اپیکال دندانی، نتیجه ی نهایی پولپیت های درمان نشده یا نقصان درمان های ریشه هستند. هدف از این مطالعه، تعیین و مقایسه ی شیوع انواع ضایعات پری اپیکال دهان برحسب متغیرهای دموگرافیک در مراجعین بخش آسیب شناسی دهان دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان در سه دوره ی زمانی مختلف از سال 1367 تا 1394 بود.
در این مطالعه ی توصیفی گذشته نگر، نمونه های بیوپسی موجود در بایگانی بخش آسیب شناسی دهان دانشکده ی دندان پزشکی اصفهان از سال 1367 تا 1394 مورد مطالعه قرار گرفت. ضایعات پری اپیکال بر اساس متغیرهای سن، جنس، نوع ضایعه، علت ایجاد ضایعه و محل ایجاد ضایعه بررسی و مقایسه گردید. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی 22 استفاده شد. بعد از جمع آوری اطلاعات، داده ها توسط آزمون های آماری 2χ، Fisher''s exact test، واریانس یک طرفه ANOVA و Tukey آنالیز شدند (05/0 = α).
از 10686 مورد بیوپسی دهان، 582 مورد (44/5 درصد) مربوط به ضایعات پری اپیکال بود. از 582 ضایعه ی پری اپیکال، 1/71 درصد، دنتال گرانولوم و 3/15 درصد، کیست رادیکولر بودند و سایر موارد با درصد شیوع بسیار کمتر پس از آن ها قرار داشتند که 4/41 درصد در مردان و 1/58 درصد در زنان دیده شد. شایع ترین توزیع فراوانی در گروه سنی 21-30 سال بود. شایع ترین محل درگیری در مولرهای مندیبل با 3/48 درصد و سپس در ناحیه ی انسیزورهای ماگزیلا با 5/32 درصد و مولرهای ماگزیلا با 4/21 درصد موارد بود. توزیع فراوانی ضایعات پری اپیکال در دوره ی اول، 11 درصد، دوره ی دوم، 9/23 درصد و در دوره ی سوم، 1/65 درصد بود.
نتایج نشان داد که شیوع ضایعات پری اپیکال در دوره ی اخیر افزایش چشمگیری داشته است. افزایش بروز ضایعات پری اپیکال ثانویه به درمان ریشه در دوره ی دوم و سوم نسبت به دوره ی اول موید درمان ناقص ریشه در بیماران می باشد.