تاثیر امید درمانی به شیوه گروهی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم

اختلال طیف اوتیسم با مشکلات در زمینه عملکرد اجتماعی، ارتباطات و وجود رفتارهای تکراری و قالبی مشخص شده است. به خاطر مشکلات فراوان این کودکان، خانواده ها و به خصوص مادران، از تنش ها و فشارهای روانی بسیاری رنج می برند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی به شیوه گروهی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم طراحی و انجام شد.
پژوهش حاضر، مداخله ای نیمه تجربی بود که با بهره گیری از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه این پژوهش را تمامی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم مراجعه کننده به مرکز توانبخشی ندای عصر (ویژه کودکان اتیسم) در شهر تهران در سال 1395 تشکیل می دادند که کودکان آنها تشخیص اختلال اتیسم را توسط یک روانپزشک متخصص اطفال و یک روانشناس بالینی دریافت کرده بودند. 30 مادر دارای کودک اوتیستیک که کمترین نمرات را در پرسشنامه تاب آوری کانر- دیویدسون (2003) کسب نموده بودند و از تاب آوری پایین تری برخوردار بودند، به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پس از اخذ پیش آزمون، آزمودنی های گروه آزمایش 8 جلسه امید درمانی به شیوه گروهی را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت در لیست انتظار بودند. پس از پایان جلسات، مجددا شرکت کنندگان دو گروه توسط پرسشنامه مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های پژوهش توسط آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و با بهره گیری از نرم افزار SPSS18 تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج تحلیل داده ها حاکی از آن بود که در مرحله پس آزمون، بین آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل از نظر میزان تاب آوری، تفاوت معناداری وجود داشت. بعبارت دیگر جلسات امید درمانی گروهی باعث ارتقای تاب آوری در مادران دارای کودک اوتیستیک شده بود.
بر اساس نتایج پژوهش، تاثیر امید درمانی بر تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم مورد تایید قرار گرفت. پیشنهاد می شود مراکز ویژه کودکان اوتیسم در سراسر کشور از بسته مداخله ای امید درمانی در جهت کاهش مشکلات روان شناختی و ارتقای سلامت روان والدین این کودکان استفاده نمایند.