تحلیل دورنما و مناظر ذهنی در گفتمان شعری رنه شار و احمد شاملو

مالارمه بر این باور است که برخی از شاعران را باید مبهم یا پیچیده نامید؛ شاعرانی که ابیات برایشان، بیش از آن که وسیله ای باشد برای ابراز احساسات، روشی است برای القای مفهوم. رنه شار و احمد شاملو را می توان از شمار این دست شاعران دانست. این دو که در آغاز به سورئالیسم گرایش داشتند، بعدها موفق به تولید جلوه جدیدی از شعر شدند که، در آن، چشم انداز، همچون مضمونی ذهنی و بیناذهنی در گفتمان شعری پدیدار گشت. شار و شاملو چشم اندازهای ذهنی خویش را بر پایه خاطرات کودکی و همچنین سایر رخدادهای گذشته ساخته و توصیف کرده و در این بین، به جایگاه زبان، زمان و فضاسازی توجه ویژه ای نشان داده اند. برای این دو، فاصله، شرط لازم برای حفظ اشتیاق است و این اندیشه نیز، به نوبه خود، به بروز نوعی ذهنیت منجر می شود. آن ها تلاش می کنند این فاصله را با چشم اندازی پر کنند که همواره بین من شاعر، جهان و کلمات، در آمدوشد است. این در حالی است که، با وجود تمامی این شباهت ها از حیث سبک، هر کدام، چشم اندازها و مضامین ویژه فرهنگ و جامعه خود را بازنمایی می کند.