رابطه شوخ طبعی و سبک های مقابله ای پدران با سطح سازش یافتگی فرزندان

رابطه گرم و عاطفی والدین و مدیریت تنش در خانواده می تواند نقش مهمی در سازش یافتگی فرزندان داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شوخ طبعی و سبک های مقابله پدر با سازش یافتگی دانش آموزان انجام شد.
پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان گالیکش در سال تحصیلی 96-95 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 250 دانش آموز (122 پسر و 128 دختر) بود که به شیوه نمونه گیری طبقه ای انتخاب شده اند. سپس آزمودنی ها به پرسش نامه سبک های مقابله با تنیدگی (اندلر و پارکر،1990)، پرسش نامه سازش یافتگی اجتماعی (پی کل و ویسمن، 1999) و مقیاس شوخ طبعی (مارتین و لفکورت، 1983) پاسخ دادند. داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شدند.
نتایج نشان دهنده آن بود که شوخ طبعی با سازش یافتگی دانش آموزان رابطه مثبت و معنادار دارد (0/05p ≤). همچنین سبک مقابله ای مسئله مدار با سازش یافتگی، رابطه مثبت و سبک های مقابله ای اجتنابی و هیجان مدار با سازش یافتگی، رابطه منفی معنادار دارد. بین شوخ طبعی با سبک مقابله ای مسئله مدار نیز رابطه مثبت معنادار، و بین شوخ طبعی با سبک های مقابله ای اجتنابی و هیجان مدار رابطه منفی معنادار وجود دارد.
با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که با افزایش سطح شوخ طبعی و سبک های مقابله ای مسئله مدار در پدران، سازش یافتگی فرزندان را افزایش داد.