رضایتمندی از زندگی در جانبازان مبتلا به اختلالات عصبی-اسکلتی-عضلانی مچ و پا

وجود انواع آسیب های مچ و پا در دراز مدت می تواند باعث کاهش توانایی افراد در انجام امور روزمره، افزایش وابستگی به سایرین و در نتیجه کاهش سطح رضایت از زندگی شود. هدف از این مطالعه بررسی سطح رضایت از زندگی جانبازان مبتلا به اختلالات عصبی-اسکلتی-عضلانی مچ و پا بود.
در یک مطالعه تحلیلی، جانبازان مبتلا به مصدومیت های مچ و پا از 6 استان، شرکت کردند. معاینات توسط متخصص طب فیزیکی و توانبخشی و کارشناس ارتوپدی فنی انجام شد و پرسشگران آموزش دیده اطلاعات زمینه ای و رضایت از زندگی را جمع آوری کردند. رضایت از زندگی توسط فرم SWLS (Satisfaction with Life Scale) سنجیده شد. نمرات حاصل بین 5 الی 35 متغیر بود و دسته بندی بدین شرح بود: بسیار ناراضی (5-9)، ناراضی (10-14)، کمی ناراضی (15-19)، متوسط (20-24)، راضی (25-29) و بسیار راضی (30-35). محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 23 انجام شد.
میانگین سن 577 جانباز شرکت کننده در زمان مطالعه 2/8±4/52 سال بود. ضایعات عصبی اندام تحتانی شامل سیاتیک 5/24 % (141=N)، فمورال 3/5 % (31=N)، پرونئال 2/28 % (162=N)، تیبیال 8/21 % (126=N) بود. محدودیت در دامنه حرکتی مچ پا در 2/50 % (290=N) وجود داشت. میانگین نمره رضایت از زندگی 1/7 ± 6/17 بود؛ 3/17 % (100=N) از زندگی خود راضی یا بسیار راضی و 0/60 % (346=N) از زندگی خود ناراضی بودند. سطح رضایت متوسط در 7/22 % (131=N) گزارش شد. ارتباط معناداری بین میزان رضایت از زندگی و درصد جانبازی (001/0>P)، تحصیلات (011/0=P) و وضعیت اشتغال (003/0=P) مشاهده شد. سن و مصدومیت های همراه با سطح رضایت از زندگی ارتباط معناداری نداشتند (05/0

نتیجه گیری

اکثریت جانبازان مبتلا به اختلالات عصبی-اسکلتی-عضلانی مچ و پا از زندگی خود راضی نیستند. درصد جانبازی، سطح تحصیلات و وضعیت اشتغال با میزان رضایتمندی از زندگی در ارتباط بودند.