مقایسه فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی در کارکنان نظامی با و بدون فعالیت بدنی

آسیب های ناشی از اشتغال ممکن است موجب فرسودگی شغلی و کاهش کیفیت زندگی شود. توجه به راهکارهای مقابله با این پدیده، مانند فعالیت بدنی یکی از اهداف کلی هر سازمان است، هدف از پژوهش حاضر مقایسه فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی در کارکنان با و بدون فعالیت بدنی یکی از مراکز علمی نظامی بود.
در این پژوهش علی- مقایسه ای کارکنان نظامی، بر حسب نمونه گیری در دسترس انتخاب و ابتدا با پرسشنامه فعالیت بدنی شارکی به دو گروه فعال و غیرفعال تقسیم شده و سپس دو پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و پرسشنامه کیفیت زندگی بهداشت جهانی را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چند متغیری با کمک نرم افزاز SPSS 20 استفاده شد.
در این پژوهش تعداد 100 فرد نظامی با میانگین و انحراف استاندارد 6/8±9/40 سال مورد مطالعه قرار گرفتند که به دو گروه فعال (54 نفر) و غیرفعال (43 نفر) تقسیم شدند. تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد افراد بدون فعالیت بدنی در متغیر فرسودگی شغلی و زیرمولفه های (خستگی عاطفی، مسخ شخصیت) و افراد با فعالیت بدنی در زیر مولفهعملکرد شخصی میانگین بالاتری را کسب نمودند؛ هم چنین در متغیر کیفیت زندگی، افراد با فعالیت بدنی در دو نمره کلی سلامت جسمانی و سلامت روان به همراه زیر مولفه های آن (کارکرد جسمانی، بهزیستی هیجانی، کارکرد اجتماعی و سلامت عمومی) و افراد بدون فعالیت بدنی در (اختلال نقش به خاطر سلامت جسمانی، اختلال نقش به خاطر سلامت هیجانی و درد) میانگین بالاتری نشان دادند. در زیر مولفه انرژی/خستگی تفاوت معناداری مشاهده نشد.
یافته ها حاکی از آن است که فعالیت بدنی ظرفیت کارکنان نظامی را در جهت بهبود کیفیت زندگی و مقابله با فرسودگی شغلی افزایش داده است. لذا پیشنهاد می شود که فعالیت بدنی به عنوان بخشی از برنامه های راهبردی مراکز نظامی به منظور افزایش بهره وری کارکنان مورداستفاده قرار گیرد.