مقایسه کیفیت خواب و سندرم خستگی مزمن در کارکنان رادیولوژی با پرستاران شاغل در بیمارستان

کیفیت خواب و خستگی مولفه های عمده ای از زندگی اجتماعی افراد را تشکیل می دهند و می توانند عامل مهمی برای ایجاد تنش در مراقبین سلامت باشند که سبب نارضایتی، ترک حرفه و ارائه نادرست خدمات به مراجعه کنندگان می گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه کیفیت خواب و سندرم خستگی مزمن در کارکنان رادیولوژی با پرستاران شاغل در بیمارستان انجام شد.
مطالعه حاضر به صورت مقطعی و در سال 1394 انجام شد. جامعه آماری کلیه کارکنان رادیولوژی و یک گروه نیز به عنوان گروه شاهد (پرستاران) شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد بودند، که انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه جمع آوری و از آزمون های آماری t مستقل، کای اسکوئر و ضریب همبستگی پیرسون جهت تجزیه و تحلیل استفاده شد.
میانگین کلی سندرم خستگی مزمن 77/4 ±64/10 بود که 39/17% (16 نفر) دارای سندرم خستگی مزمن (7 نفر از کارکنان رادیولوژی و 9 نفر از پرستاران) و 61/82% (76 نفر) عدم خستگی مزمن (33 نفر از کارکنان رادیولوژی و 43 نفر از پرستاران) را نشان دادند. نمره کل کیفیت خواب کارکنان رادیولوژی بطور معنی داری کمتر از پرستاران بود (003/0 =p). میانگین تاخیر در به خواب رفتن و استفاده از داروهای خواب آور در کارکنان رادیولوژی کمتر از پرستاران بود که باهم اختلاف معنی داری داشتند (001/0 = p) و (000/0= p). همچنین در افراد مورد بررسی با افزایش سندرم خستگی مزمن، کیفیت کلی خواب، تاخیر در به خواب رفتن، اختلالات خواب و اختلالات عملکردی روزانه افزایش می یافت.
براساس نتایج، با کاهش کیفیت خواب، سندرم خستگی مزمن در پرستاران افزایش می یابد و کارکنان رادیولوژی نسبت به پرستاران از کیفیت خواب بهتری برخوردار می باشند.