بررسی تقابل سنت (اسطوره، دین و تاریخ باستان) و مدرنیسم در اندیشه و آثار ملک الشعرای بهار

از میان شاعران عصر مشروطیت کم‏تر شاعری را مانند ملک‏الشعرای بهار می‏توان سراغ داشت که مضامین و درون‏مایه های شعر او، ترکیبی از دو جنبه کهنه و نو باشد. بهار از واپسین شاعران قصیده‏پرداز، سنت‏گرا و نامدار ایران است که ابعاد شخصیتش چندگانه است. او علاوه بر اینکه سیاست‏مداری مجرب و نامی است، شاعری آزادی‏خواه و متجدد نیز هست. وی به تاریخ و گذشته ایران با مباهات می‏نگرد و همواره بدان می‏بالد. کم تر شعری در دیوان بهار می‏توان دید که در آن، تلمیح یا اشاره‏ای به اسطوره های کهن و داستان‏های تاریخی نباشد. از سوی دیگر، بهار شاعری معتدل و سیاست مداری مدرن است که عمیقا ظهور و ضرورت مدرنیسم را درک کرده و از پیشگامان و مدافعان اصلاح و تجدد در جامعه عصر خود است.
از این روی مقاله می کوشد تا بر پایه رویکردهای سه گانه اسطوره، دین و تاریخ از یک سو و مدرنیسم از دیگر سو، شیوه ها و ابعاد نگاه این دو رویکرد متقابل را در اندیشه و آثار بهار که خود هرگز در گذشته و اساطیر متوقف نگردیده و اهمیت تجدد را نیز به درستی درک و تجربه نموده است، بررسی نماید.