اثربخشی رفتار درمانگری شناختی بر مولفه های اضطراب (بدنی و شناختی و رفتاری) بیماران زن مبتلا به تالاسمی نوع ماژور

تالاسمی ماژور از بیماری های بسیار شایع ژنتیکی و مزمن در جهان و در کشور ایران است. تالاسمی مانند هر بیماری مزمن دیگر، از جنبه های جسمی و آثار جانبی درازمدت، بر اکثر ارگان های بدن تاثیر گذاشته و همچنین دارای تاثیرات روان شناختی نیز است؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر مولفه های اضطراب بیماران به تالاسمی نوع ماژور انجام شد.
طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون، با گروه کنترل بود. برای انجام پژوهش ابتدا از میان بیماران زن مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر شهرستان زاهدان، تعداد 24 بیمار به شیوهٔ هدفمند انتخاب شده و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش (12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامهٔ اضطراب بدنی و شناختی و رفتاری لرر و وولفلک 1982 ارزیابی شدند. مداخلهٔ مبتنی بر رفتار درمانگری شناختی گروهی در گروه آزمایش، به مدت هشت جلسهٔ 60دقیقه ای اجرا و برای تحلیل داده ها از کواریانس چندمتغیره استفاده شد.
باتوجه به نتایج، آموزش گروهی مبتنی بر رفتار درمانگری شناختی، میزان اضطراب را در مولفه های بدنی و شناختی و رفتاری گروه آزمایش در مرحلهٔ پس آزمون کاهش داد (0٫001>p).
پیشنهاد می شود که از مداخلات مبتنی بر رفتار درمانگری شناختی، به عنوان روشی کارآمد، برای کاهش میزان اضطراب بیماران دچار تالاسمی نوع ماژور استفاده شود.