بررسی تاثیر آموزشی و پرورشی الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در علوم دینی بر یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

آموزش معلمان و یادگیری دانش آموزان در این عصر بسیار حرفه ای شده و روش های آموزش نیازمند جوابگویی به پیچیدگی نیازهای آموزش-یادگیری است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر پرورشی و آموزشی الگوی مدیریت آموزش خودراهبر در آموزش علوم دینی بر رفتار خودراهبری و پیشرفت درسی دانش آموزان بود. میزان رفتار خودراهبری دانش آموزان به لحاظ قابلیت یادگیری، برنامه مندی، استقلال در یادگیری، مسئولیت پذیری، علاقه به یادگیری، ارزیابی و تفکر انتقادی، خلاقیت، خودمنظبتی و تعامل، با طرح پژوهشی نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بررسی شد. دو کلاس با 28 و 24 دانش آموز پسر پایه نهم دبستان امام رضا در منطقه آموزشی نیروگاه شهر قم به طور تصادفی در گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. دوره آموزشی برای هر دو گروه 14 جلسه 75 دقیقه ای در 8 هفته با محتوای درسی برابر بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه یادگیری خودراهبری بود که رواییش توسط صاحبنظران، روایی سازه اش توسط تحلیل عاملی، و پایاییش توسط ضریب الفای کرانباخ تایید شد. ابزار سنجش پیشرفت تحصیلی در سه زمینه دانش، مهارت و نگرش آزمون مداد کاغذی معلم ساخته و چک لیست بود. آمار توصیفی (میانگین، و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تی مستقل و کوواریانس) در تحلیل داده ها به کار رفت. نتایج پژوهش تفاوت آماری معنادار آموزش علوم دینی با الگوی مدیریت آموزش خودراهبر را در یادگیری رفتار خودراهبری دانش آموزان گروه آزمایش نشان داد. بر مبنای یافته های این پژوهش، کاربست الگوی مدیریت آموزش خودراهبر به عنوان راهبردی جدید در آموزش علوم دینی جهت پرورش مهارت خودراهبری دانش آموزان و پیشرفت آموزشی و درسی آنها توصیه گردید.