اثرات استرس جداسازی از مادر در دوران شیر خوارگی بر هومئوستاز گلوکز در موش های صحرایی نر بالغ

مواجهه با استرس در دوران شیرخوارگی ریسک ابتلا به اختلالات متابولیک، رفتاری و سایکولوژیک در دوره های بعدی زندگی را افزایش می دهد. در این راستا مطالعه حاضر به بررسی اثر استرس جداسازی از مادر بر غلظت های پلاسمایی گلوکز و انسولین و شاخص HOMA-IR (شاخص مقاومت به انسولین) در موش های صحرایی نر بالغ پرداخته است.
حیوانات پس از تولد به دو گروه «با استرس» و «بدون استرس» تقسیم شدند. حیوانات گروه استرس از روز 1 تا 21 پس از تولد روزانه به مدت 3 ساعت از مادر جدا می شدند، در حالی که حیوانات گروه بدون استرس کنار مادر می ماندند. در زمان بلوغ (53 روزگی) سر حیوانات قطع و خونگیری جهت اندازه گیری غلظت های پلاسمایی انسولین، گلوکز و کورتیکوسترون انجام شد. هم چنین، شاخص HOMA-IR محاسبه شد.
استرس جداسازی از مادر در موش های بالغ، غلظت پلاسمایی گلوکز را افزایش داد، اما تغییر معنی داری در غلظت انسولین پلاسما ایجاد نکرد. شاخص HOMA-IR در حیواناتی که تحت استرس جداسازی از مادر قرار داشتند افزایش معنی داری نشان داد. هم چنین، حیوانات این گروه در هنگام بلوغ، سطح پایه کورتیکوسترون پلاسمایی بالاتری را نسبت به حیوانات گروه بدون استرس نشان دادند.
این مطالعه نشان می دهد که استرس جداسازی از مادر در دوران شیرخوارگی احتمالا از طریق تغییر در برنامه ریزی محور HPA موجب القاء مقاومت به انسولین و اختلال در هومئوستاز گلوکز در دوران بلوغ می شود که این تغییرات ممکن است زمینه ساز بروز بیماری های متابولیک گردند.