چالش های عراق جدید در حوزه فرهنگ سیاسی

پس از سقوط رژیم صدام در سال 2003، نظام سیاسی حقوقی جدیدی در این کشور مبتنی بر دموکراسی و فدرالیسم حاکم شد که بر اساس آن، شیعیان به عنوان گروه اکثریت، به صحنه گردان های اصلی عراق تبدیل شدند و خواسته کردها مبنی اداره فدرالی مناطق کردنشین محقق شد. از آنجا که تغییر ساختار سیاسی در عراق درون زا نبود و از طریق جنگ و مداخله خارجی صورت گرفت ساختارها در این کشور به صورت انقلابی تغییر نکردند و تغییرات عمدتا در حوزه کارگزاری به وقوع پیوست. بنابراین، به دلیل آن که در سال های پس از 2003، سایر بخش های نظام اجتماعی عراق متناسب با ساختار سیاسی حقوقی و نظام کارگزاری آن تغییر نکرده است می توان گفت نظام اجتماعی این کشور دچار بیماری عدم توازن شده است. این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با اتکا به داده هایی که از طریق مصاحبه و مطالعه کتابخانه ای به دست آمده اند عدم توسعه فرهنگ سیاسی در عراق متناسب با پیشرفت این کشور در زمینه نظام سازی (دموکراسی و فدرالیسم) را مورد بررسی قرار داده است. یافته های این مقاله نشان می دهد اختلال در روند جامعه پذیری و فرهنگ پذیری سیاسی، فقدان پیش نیازهای نظام سازی دموکراتیک، عدم حاکمیت قانون، فرهنگ سیاسی مبتنی بر طایفه گرایی، گرایش به رهبران اقتدارگرا، گرایش ها و مرجعیت های سیاسی متفاوت، خشونت گرایی و عدم مدارای سیاسی، تمامیت خواهی، فرهنگ سیاسی قبایلی و عشایری، قومیت گرایی عربی (پان عربیسم) و فقدان تجربه سیاسی از جمله چالش های عراق جدید در حوزه فرهنگ سیاسی می باشند.