بررسی کمی و کیفی خشک دار در توده های آمیخته ممرز- راش در مرحله تحولی بلوغ (مطالعه موردی: جنگل خیرودکنار نوشهر)

مطالعه ساختار توده های طبیعی و همچنین شناخت مراحل تحولی و روند پویایی در جنگل های بکر در راستای به کارگیری روش های همگام با طبیعت، وظایف چندگانه جنگل از قبیل تعادل اکولوژیک و برآورد نیازهای اقتصادی- اجتماعی را تضمین می کند. پژوهش پیش رو با هدف کمی سازی ویژگی های ساختاری توده های طبیعی آمیخته راش شرقی (Fagus orientalis Lipsky) در مرحله تحولی بلوغ انجام شد. سه قطعه نمونه یک هکتاری (100 × 100 متر) در پارسل 326 سری گرازبن جنگل آموزشی- پژوهشی خیرودکنار دانشگاه تهران انتخاب شد و قطر برابر سینه، ارتفاع درختان سرپا و ویژگی های کمی و کیفی خشک دارهای واقع در قطعات نمونه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که ممرز و راش به ترتیب با متوسط 52/8 و 37/7 درصد، بیشترین فراوانی را نسبت به گونه های دیگر داشتند. متوسط حجم سرپا و خشک دار به ترتیب 629/2 و 13/4 متر مکعب در هکتار محاسبه شد. نمودارهای پراکنش قطری درختان و خشک دارها نشان دهنده حضور بیشینه درختان و همچنین خشک دارها در طبقه قطری کوچکتر از 35 سانتی متر بود. همچنین، راش و ممرز به ترتیب بیشترین فراوانی را در طبقه ارتفاعی کمتر از 15 متر و 15 تا 30 متر داشتند و راش از نظر ارتفاعی به عنوان گونه غالب در اشکوب بالا بود. با توجه به این که پژوهش پیش رو در قطعات شاهد انجام شد، نتایج به دست آمده می تواند به عنوان مبنایی در توده های جنگلی دیگر مورد استفاده مدیران جنگل در عملیات جنگل شناسی، بهره برداری و احیای جنگل قرار گیرد.