نمادگرایی در شعر انتظار (با تکیه بر سروده های علی معلم و علیرضا قزوه)

نماد به عنوان یکی از مهم ترین انواع صورخیال، از دیرباز تا کنون مورد توجه شاعران و نویسندگان بوده است. در شعر انتظار با توجه به فضای معنوی و روحانی آن از سویی و رویکرد انتقادی _ اجتماعی آن از سوی دیگر، نمادگرایی جایگاهی ویژه دارد. شعر انتظار شاخه ای از شعر ولایی است و مضامینی چون انتظار فرج، اظهار ارادت و علاقه به حضرت مهدی، ویژگی های منتظر واقعی و بیان کاستی ها و نا به سامانی های عصر حاضر را در برمی گیرد.
انقلاب اسلامی و جنگ هشت ساله ی ایران و عراق از مهمترین حوادث تاثیرگذار بر شعر انتظار بوده است. علی معلم و علی رضا قزوه نیز به عنوان دو شاعر مطرح در حوزه ی شعر آیینی و ادبیات پایداری از این تاثیرپذیری برکنار نبوده اند. علاوه بر انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، مسائل روز ایران، انتقاد از جامعه ی پیش از عصر ظهور و تلاش برای خودسازی به منظور درک دولت حضرت مهدی زمینه ساز ورود نمادهای تازه ای در شعر انتظار قزوه و معلم شده است.
در پژوهش حاضر به بررسی خاستگاه نمادها و نمادهای مرسوم و ابداعی در سروده های این دو شاعر خواهیم پرداخت. مسئله ی اصلی پژوهش حاضر این است که معلم و قزوه از چه نمادهایی در شعر انتظار خود و در توصیف منجی بهره می گیرند و در نمادهای مورد استفاده ی دو شاعر چه اشتراکاتی وجود دارد؟