بررسی سنجش وضعیت ناامنی غذایی خانوارهای شهرستان باوی

ناامنی غذایی از مقوله هایی است که تاثیر جدی بر وضعیت تغذیه افراد جامعه به جای می گذارد. ناامنی غذایی و گرسنگی، تبعات جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی بسیاری به همراه دارد. تامین امنیت غذایی جامعه یکی از اهداف کلان برنامه ریزی های توسعه اقتصادی اجتماعی است. هدف اصلی مطالعه حاضر سنجش میزان سطوح ناامنی غذایی در شهرستان باوی از توابع استان خوزستان بود. مطالعه حاضر پژوهشی پیمایشی و از نوع توصیفی مقطعی می‏باشد. جامعه مورد مطالعه کلیه خانوارهای روستایی در بخش مرکزی شهرستان باوی می باشند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 198 نفر به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد رادیمرکرنل (1998) بهره گرفته شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که درمجموع تنها حدود 12 درصد از پاسخ گویان این مطالعه در وضعیت امنیت غذایی و حدود 87 درصد پاسخ گویان انواع ناامنی غذایی بدون گرسنگی، با گرسنگی متوسط و با گرسنگی شدید را تجربه کرده بودند. هم چنین نتایج نشان داد که بیش ترین فراوانی مربوط به دسته ناامن غذایی بدون گرسنگی بود. نتایج نشان داد که زنان در وضعیت ناامن‏تر غذایی نسبت به مردان قرار دارند. هم چنین سطح تحصیلات سرپرست خانوار منجر به ایجاد تفاوت در وضعیت ناامنی غذایی خانوار شد. علاوه بر این، نتایج نشان داد که درآمد، وارد معادله رگرسیونی عوامل تاثیرگذار بر ناامنی غذایی خانوار شد و 29 درصد از تغییرات واریانس متغیر وابسته را تبیین نمود.