پژوهشی فقهی در حلیت ذبائح اهل کتاب با تاکید بر آیات قرآن

تردیدی نیست که یکی از مسائل مهم و مورد ابتلای جامعه امروزی ما مساله ذبائح اهل کتاب است که دارای ثمرات علمی و عملی فراوانی است. البته مراد ذبائحی است که اهل کتاب، مطابق با شرایط اسلام ذبح کرده باشند. از آنجا که امروزه، ارتباطات و مسافرتها و معاملات، وسعت و کثرت بیشتری پیدا کرده، اهمیت این بحث، مضاعف جلوه می‎کند. نگارنده با استقصاء کامل در اقوال فقهاء؛ اعم از قدماء، متاخرین و معاصرین به این نتیجه رسیده که اجماع و تسلمی در حرمت ذبائح اهل کتاب وجود ندارد. دلیل عمده، برخی از آیات الهی است که مهم‎ترین آن آیه 121 سوره انعام و آیه 5 سوره مائده است که آیه اولی دلالت بر وجوب تسمیه می‎کند و هیچ دلالتی بر شرطیت اسلام در ذابح ندارد و آیه دوم هم دلالت بر حلیت طعام اهل کتاب از جمله ذبائح آنها می‎کند. در کنار این آیات، روایات متعددی نیز وارد شده که در این بحث، مورد توجه قرار گرفته است. همچنین شواهد و قرائن متعددی نیز بر این حلیت اقامه شده است که این قول را از متانت و حقانیت برخوردار می‎کند. لازم به ذکر است قدر متیقن از اهل کتاب در این بحث، یهود و نصاری است؛ هر چند برخی از فقهاء مجوس را نیز شامل این حکم دانسته‎اند.