اثر تمرین استقامتی و پلاسمای سرد بر بهبود زخم موش های صحرایی دیابتی

دیابت با طیف گسترده ای از عوارض مخرب از جمله زخم پای در حال پیشرفت همراه است. زخم پای دیابتی عامل ناتوانی در بیماران دیابتی به حساب می آید و علی رغم پیشرفت هایی که در زمینه ی تشخیص و درمان دیابت انجام گرفته، تاکنون معضل پای دیابتی رفع نشده است. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین استقامتی و پلاسمای سرد بر بهبود زخم موش های صحرایی دیابتی بود.
بدین منظور 25 سر موش ویستار نر به 5 گروه شامل: کنترل، کنترل دیابتی، تمرین+دیابت، پلاسما+دیابت و پلاسما+تمرین+دیابت تقسیم شدند. القای دیابت با یک بار تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین به میزان 40 میلی گرم بر هر کیلوگرم وزن بدن انجام شد. ایجاد زخم با پانچ 4 میلی متری انجام شد. بعد از برنامه ی آشنایی، گروه های تمرینی پروتکل تمرینی شامل 60 دقیقه دویدن بر روی تردمیل با سرعت 25 متر بر دقیقه، 5 روز در هفته به مدت 4 هفته را انجام دادند. تابش پلاسما نیز بر روی زخم در طی 8 نوبت انجام گرفت. عکس برداری از محل زخم با دوربینDino-Lite انجام شد و تغییرات مساحت زخم ها با استفاده از نرم افزار Auto CAD بررسی شد. سطح معنی داری آماری 05/0≥P در نظر گرفته شد.
یافته ها نشان داد که اثر یک دوره تابش پلاسمای سرد (069/0=P) و تمرین استقامتی (061/0=P) به صورت جداگانه بر بهبود زخم موش های دیابتی معنی دار نشد. ولی یک دوره تمرینات استقامتی و پلاسمای سرد تواما بر بهبود زخم موش های دیابتی اثر معنی داری دارد (001/0=P).
این برای اولین بار است که از تمرین استقامتی و پلاسمای سرد تواما برای بهبود زخم دیابت استفاده می شود و این دو با هم به طور قابل توجهی موجب تسریع روند بهبود زخم در موش های دیابتی گردید.