تاثیر تمرین هوازی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی در موش های صحرایی دیابتی

تمرین هوازی به عنوان جزء سودمند برنامه تمرینی می تواند به منظور بهبود استقامت قلبی عروقی و ظرفیت عملکردی در افراد به کار برده شود. به نظر می رسد تمرینات هوازی می توانند از طریق افزایش آنژیوژنز، بیماران دیابتی را تحت تاثیر قرار دهند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین هوازی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی در موش های صحرایی دیابتی بود.
40 رت به دو دسته مساوی 20 تایی دیابتی و سالم تقسیم شدند. در رت های دیابتی، دیابت از طریق ترکیب تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین و مصرف غذای پرچرب ایجاد شد. سپس هر دسته به دو گروه تمرین هوازی به مدت 8 هفته (6 جلسه در هفته بر روی نوار گردان موتوردار) و بدون تمرین تقسیم شدند. در ابتدا، موش های صحرایی به مدت 10 دقیقه در روز و با سرعت 10 متر در دقیقه و با شیب 10% تمرین خود را آغاز کردند. سرعت و مدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا این که مدت و شدت تمرین به ترتیب به 1 ساعت در روز و 26 متر در دقیقه رسید. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی عضله قلبی آن ها تحت شرایط استریل جدا گردید. میزان بیان پروتئین VEGF به وسیله روش الایزا مورد اندازه گیری قرار گرفت. جهت تجزیه تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی و نرم افزار Spss16 استفاده شد.
نتایج مطالعه نشان داد که دیابت موجب کاهش معنی دار میزان بیان پروتئین VEGF (گروه کنترل: 77/14±67/480 در برابر گروه دیابتی: 35/33±12/360) می-شود (001/0P<). هم چنین نتایج نشان داد که تمرین هوازی به مدت 8 هفته موجب افزایش معنی دار میزان بیان پروتئین VEGFدر گروه های سالم (گروه کنترل: 77/14±67/480 در برابر گروه تمرینی سالم: 06/34±4/621) و دیابتی (گروه دیابتی: 35/33±12/360 در برابر گروه تمرینی دیابتی: 55/25±88/471) می شود (001/0P<).
بنابراین به نظر می رسد تمرین هوازی می تواند از طریق فعال سازی مسیرآنژیوژنیکی بافت قلب باعث تعدیل اثرات مخرب بیماری دیابت گردد. لذا فرایندهای تنظیمی به وسیله (،VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor که به وسیله تمرین هوازی تحت تاثیر قرار می گیرند، می تواند استراتژی بسیار با ارزشی در توسعه روش های درمانی جدید در بیماری دیابت باشد.