بررسی نقش حمایت اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه در پیش بینی رضایت زناشویی زنان متاهل

هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش حمایت اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه در پیش بینی رضایت زناشویی زنان متاهل شهر تهران می باشد.
پژوهش حاضر مقطعی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به خانه های سلامت منطقه 1 شهر تهران در سال 1395 تشکیل می دادند. نمونه پژوهش نیز با استفاده از فرمول پیشنهادی تاباخنیک و فیدل 247 نفر تعیین شد. افراد گروه نمونه به روش خوشه ایتعیین شده و با استفاده از ابزارهای مقیاس زوجی انریچ، مقیاس طرحواره های یانگ و پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت که روایی و پایایی آنها توسط مطالعات پیشین مورد تایید بوده و در مطالعه حاضر نیز پایایی هرکدام از طریق آلفای کرونباخ 91/0، 94/0 و 91/0 به دست آمد مورد پرسش قرار گرفتند. داده های بدست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش رگرسیون سلسله مراتبی و با استفاده از SPSS V.16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
بخش توصیفی یافته ها نشان داد که بیشتر افراد نمونه پژوهش دارای تحصیلات فوق لیسانس و دکتری بوده و میانگین سنی 31 تا 40 سال بیشترین اعضاء گروه نمونه را تشکیل داده است. نتایج تحلیل استنباطی داده ها نیز نشان دهنده این بود که طرحواره های ناسازگار اولیه با تعامل متغیر حمایت اجتماعی، مدل پیش بینی معنادار شده (001/0 P) و ضرایب رگرسیونی نیز افزایش معناداری (358/0) می یابند.
براساس نتایج بدست آمده از مطالعه می توان به بررسی تعیین کنندگی سایر متغیرها در متغیر رضایت زناشویی پرداخته و در جهت طراحی و کاربست برنامه مداخلاتی مبتنی بر افزایش حمایت اجتماعی و کاهش طرحواره های ناسازگار اولیه در راستای ارتقاء شاخص رضایت از زندگی اقدام نمود. همچنین مراکز روان درمانی و مشاوره می توانند با الهام از یافته های این پژوهش در جهت کاهش طرحواره های ناسازگار زوجین دارای مشکلات در روابط زناشویی اقدام نموده و اثرات آن را در رضایت زناشویی مشاهده نمایند.